Saigon

Datum: 7-9 Februari

Officieel Ho Chi Minh City (HCMC) genoemd is deze voormalige hoofdstad van Zuid-Vietnam de grootste, drukste en welvarendste stad van Vietnam. Na de invasie van de Communistische troepen uit het Noorden in 1975 werd de naam veranderd. De naam Saigon leeft echter nog steeds voort, enerzijds als onderdeel (District 1) van het grote oppervlakte dat HCMC genoemd wordt, anderzijds omdat de Zuiderlingen het niet eens zijn met de naamswijziging door de Noorderlingen. Alleen officiële instanties hebben het dus over HCMC, op straat heet de (hele) stad gewoon Saigon.

De rit naar Saigon

De bus vanuit Dalat komt, na de afdaling uit de bergen, al snel terecht in gebied dat officieel tot HCMC behoort. Wat opvalt is de enorme hoeveelheid christelijke kerken die we zien. Om de 100 meter staat er wel één, en de meesten zien er groots en modern uit. Als we even later in de echte stad (Saigon dus) terecht komen, wordt de kroon gespannen door de grootste kerk: de Notre Dame. We kennen de originele versie in Parijs te slecht om goed te kunnen oordelen, maar het zal wel een getrouwe kopie zijn. We missen alleen Quasimodo nog.

De bus rijdt nog langs een paar andere bezienswaardigheden van Saigon voor hij aankomt in de backpackerbuurt Pham Ngu Lao. Uiteraard worden we direct bestookt door mensen die ons in verschillende hotels willen hebben, maar omdat we de rugzakken kunnen laten staan nemen we rustig de tijd om er een aantal te bezichtigen. Uiteindelijk komen we terecht bij een gezin dat een aantal kamers verhuurt. Lekker knus en achteraf in een klein steegje van nog geen meter breed.

Vooraf zijn we vaak gewaarschuwd voor de drukte in Saigon. Het zou veel erger nog zijn dan Hanoi, waar je al gillend gek wordt van de motorfietsen. Ook zou het behoorlijk gevaarlijk moeten zijn, met diefstal, berovingen en drugsproblemen. Omdat we steden als Dalat en Nha Trang al veel te druk vinden, stelden we ons van Saigon niet al te veel voor. Maar dat valt 100% mee, vooral omdat de buurt waar we zitten dat typische reizigerssfeertje uitademt voelen we ons aardig op ons gemak. De middag en avond besteden we met rustig rondkijken en op een terrasje zitten.

Bezienswaardigheden

De volgende dag gaan we de echte stad in om een bank te zoeken. Omdat de dichtstbijzijnde niet meer bestaat knopen we er een stadswandeltocht aan. We zien het standbeeld van Tran Nguyen Han (wie de N*** is?), het hotel de ville, wederom de Notre Dame, het postkantoor en het theater, behalve de eerste allemaal prachtige gebouwen. We blijven echter het langst hangen op de bloemenmarkt, die speciaal voor Tet is opgezet. Hier voelen we ons weer een beetje in Holland.

Observatie vanaf een terras

Na de wandeling zakken we weer neer op een terras, naast de ijsverkopers. Het is heel fascinerend om een paar uur te kijken naar mensen die ijs aan stukken hakken of helemaal fijn slaan voor bars en restaurants. In ieder geval is het ijs gemaakt van schoon water, dus ook wij durven het wel te nuttigen.

Vanaf het terras is het ook zeer interresant om naar de verkeerschaos op het kruispunt te kijken. Zo hebben ze in Vietnam de gezinsbromfiets, vier personen op zo'n ding is echt geen uitzondering. Ook de cyclo's zijn vaak bomvol gepropt, zes man in zo'n bakkie, ken net. En dan racen die brommers, fietsers, auto's en cyclo's over dat kruispunt, en iedereen neemt voorrang. Af en toe gaat het net goed of net fout, maar niemand schjnt zich daar druk om te maken.

Wat nog meer opvalt in Saigon, is de hoeveelheid westerse mannen die met een Vietnamees vrouwtje rondlopen. In het begin dachten we nog dat ze echt verliefd waren. Maar het blijkt gewoon prostitutie te zijn. Misschien wel wat naïef van ons, maar we hadden dit pas in Thailand verwacht en niet in Vietnam!

De Vietcong tunnels

Onze laatste dag in Saigon gaan we met een tour de cu chi tunnels bezoeken. Omdat er maar 1 touroperator open is met tet, is het er gigantisch druk. Daardoor vertrekken we bijna een uur later dan gepland, Ook het verkeer in de stad is door de tet een gekkenhuis. We zijn daarom blij als we de stad eindelijk uit zijn, ook al worden de wegen er niet beter op.

Rond 11 uur komen we op de plaats van bestemming aan, waar we eerst een film krijgen over hoe slecht de Amerikanen wel niet waren en hoe geweldig de Vietnamezen. Hieruit bleek ook hoe ongelooflijk trots ze zijn dat ze de oorlog gewonnen hadden. En natuurlijk vooral op de manier waarop.

Na de film kregen we eerst een toegang tot de gangen te zien. Het was een opening van ongeveer 20 bij 30 cm, afgedekt met een houten deksel met bladeren erop. We mogen er natuurlijk ook even in, behalve de dikkere toeristen. Daarna gaat de rondleiding verder langs de gruwelijke zelfgemaakte vallen met veel bamboe- en ijzeren punten. Hieronder ook de "souvenir-val", waarbij de punten zo in het been bleven steken dat de hele vel wel meegesleept moest worden om later te kunnen verwijderen.

We krijgen ook nog een veroverde Amerikaanse tank te zien en de liefhebber mag nog even schieten op de schietbaan maar het hoogtepunt is toch even later het kruipen door de tunnels. De eerste tunnel is een voor de toeristen nagemaakte. Vanwege de omvang van de gemiddelde toerist is deze tunnel wat groter dan de echte. Dat neem niet weg dat het behoorlijk zweten is terwijl we er bukkend of kruipend doorheen gaan. Bij de tweede tunnel, een echte, is bukken geen optie meer, kruipen moeten we maar verder is het idee hetzelfde.

Al met al zijn we aardig onder de indruk geraakt van de tunnels. We weten nu wat meer van de manier van oorlogvoeren, en dan met name belicht vanaf de Vietnamese (dat heet, de communistische) kant. Vooraf vonden we het met name vreemd dat er guerilla-technieken werden toegepast door een aanvallende partij (de communisten uit het Noorden). Hier zagen we dat het voor die partij heel makkelijk was om Zuid-Vietnamezen te recruteren door te wijzen op wat de Amerikanen met het land deden. En het wordt ons duidelijk dat er door de Amerikanen van dit fanatieke volk met een dergelijk strijdplan nooit te winnen viel.

Ga terug naar: De centrale hooglanden rond Dalat

Ga door naar: De Mekong Delta

Ga naar het overzicht van Vietnam

Wereldreis zonder vleugels