Trans Mantsjoerije Express

Datum: 18-21 December

Vanuit Irkoetsk zijn er twee mogelijkheden om China, of meer in het bijzonder Beijing, te bereiken. De eerste is via Mongolië, maar daar heb je dus weer een visum voor nodig. De tweede mogelijkheid is de Trans Mantsjoerije Express, die om Mongolië heen rijdt en dan via de Mantsjoerijnse vlaktes van de Chinese provincies Binnen-Mongolië en Heilongjiang richting Beijing gaat.

Al in China?

Op het perron van Irkoetsk wanen we ons al in China. Het blijkt dat de wagon waarin onze plaatsen zich bevinden nog achter de net binnengekomen trein moet worden gekoppeld. En dus wachten we tussen zo'n 30 rochelende en spugende chinezen op een ijskoud perron. En hoewel iedereen gereserveerde plaatsen heeft is het dringen geblazen op het moment dat we eindelijk in mogen stappen. Dat is alvast een voorproefje op wat ons te wachten staat.

Eenmaal in de trein blijken we de coupé te delen met een Russische vrouw en een Chinese man. De rest van de wagon zit dus vol chinezen die druk in het gangpad staan te praten. Als we ons ook in het gangpad begeven om de route en stoptijden op te zoeken zijn we direct onderwerp van gesprek. We moeten maar eens uitleggen waar we vandaan komen en iedereen probeert zijn middelbare-school Engels weer boven water te krijgen. Als we weer in onze coupé zitten blijven we regelmatig "Gélaan" horen ten teken dat het gesprek nog over die rare Hollanders gaat.

Langs het Baikalmeer

De eerste uren van de rit gaan langs een adembenemend landschap: door de bergen en langs het Baikal meer. We schieten een hoop plaatjes, waarvan we later alleen de mooiste bewaren. Als de trein weer van het meer wegdraait naderen we de eerste tussenstop. We zijn benieuwd wat er op het perron verkocht wordt en begeven ons dus naar buiten. Veel meer dan vis en gekookte aardappelen hebben ze echter niet en we gaan dus snel weer naar binnen. De chinezen slaan echter flink in en even later loopt iedereen met vis. Ze willen het ook met ons delen maar dat slaan we vriendelijk af.

Coupégenoten

's Avonds gaat eenieder aan de noedelsoepjes, of de op de stations gekochte vis en aardappelen. Ook wij genieten van de soep, gemaakt met het hete water dat in iedere wagon gehaald kan worden. Wij dus ook maar we proberen, het slurpen een beetje te beperken. Zoniet de chinezen. Het geslurp is niet van de lucht en als het op is volgen er nog een paar fikse boeren. Onze chinese coupégenoot is wel erg aardig maar naast alle geluidenn stinkt hij ook nog eens behoorlijk uit zijn straatje. Omdat we hem sowieso niet verstaan beperken we de vriendelijkheden dus maar een beetje. Gelukkig gaat hij al snel plat, maar dan blijkt nog een minpuntje: hij snurkt als drie anderen.

Na een woelige nacht van veel geschud en gesnurk worden we wakker met een geheel ander uitzicht. De bergen hebben plaats gemaakt voor kale steppevlakten, een beetje saai dus. Al voor de chinese grens blijken een aantal chinezen al uit te stappen en dus wordt het wat rustiger in de wagon.

De grens

Met de middag komen we bij de Russische kant van de grens, waar we volgens het schema vijf uur zullen staan. Dit is ondermeer om van onderstel te wisselen omdat het Chinese spoor smaller is dan het Russische. Maar volgens ons handboek kan dat ook in 2 uurtjes. Voor de grensformaliteiten moeten we een Russisch formulier invullen, wat we met de hulp van onze Russische coupégenote doen. De formaliteiten zelf stellen weinig voor. Wel moeten we de trein uit. Wij verwachten er zo weer in te kunnen, maar hebben het mis. We moeten wachten op het verwissellen van het onderstel.

De volle vijf uur moeten we doorbrengen in een koude stationshal waar niets te doen is. We hebben ook nauwelijks roebels over om wat te kopen en geen boeken meegenomen uit de trein. We mogen ook niet kijken hoe het onderstel verwisseld wordt en zien alleen de trein af en toe heen en weer rijden. Na 5 lange uren mogen we eindelijk weer de trein in.

Bij de chinese kant van de grens staan we nog eens drie uur stil. Er komen een hoop chinese uniformen naar binnen die allemaal vooral ons paspoort willen zien. Waarschijnlijk niet vanwege hun functie, maar omdat ze dat leuk vinden. Uiteindelijk voert de echte douanefunctionaris de gegevens in een laptop in en verlaten alle uniformen de wagon. Het duurt dan nog een hele tijd voordat we gaan rijden, maar we hoeven de wagon in ieder geval niet uit. Wel gaan we even de stationshal in om wat dollars te wisselen en onze eerste chinese maaltijd te kopen. Dit was zeer goed te eten, vergeleken met het Russische trein-eten. Als we China eindelijk inrijden is het hoog tijd om te gaan slapen. Tot onze verrassing blijkt onze Chinees te zijn uitgestapt en de Russin verhuist naar een lege coupé. Geen gesnurk dus!!

Noord-China

De volgende dag zien we het Noord-Chinese landschap aan ons voorbijtrekken. We weten niet of we nog in Binnen-Mongolië rijden maar het bestaat uit vlakke velden die wel bewerkt of begraasd worden, maar er nu in de winter wat dor uitzien. Af en toe komen we langs een dorp of stadje, waar we dan een soort ronde gebouwen of tenten zien. We denken aan lagers, maar waarschijnlijk zijn het gewoon opslagruimtes.

Wat we van de chinese steden zien is niet erg mooi. In de buurt van de stations vaak wel moderne hoogbouw, maar meer naar de rand lelijke flats en krottenwijken. Ook rijden we door het grootste olieveld van China: veel ja-knikkers maar zo te zien heeft de olie weinig luxe voor de lokale bevolking gebracht.

In Harbin stapt onze Russin uit, evenals vele anderen. Het wordt een stille bedoening in de trein en we vragen ons af waarom niemand naar Beijing wil. Het landschap biedt verder weinig bijzonders en als het donker wordt en we onze noedelsoep ophebben, gaan we dus maar vroeg naar bed omdat de trein al om 6 uur aankomt in Beijing.

Ga terug naar: De Bureaucratische zoektocht

Ga door naar: Modern Beijing

Ga naar het overzicht van China

Wereldreis zonder vleugels