Gastenboek E-mail update Reislinks

Real Russia


Belevenissen vooraf
Voorgaande reizen
Algemene zaken
Europa
Rusland
China
Vietnam
Cambodja
Thailand
Maleisië en Singapore
Indonesie
Laos
Turkije
Griekenland
Italie
Afrika
Weer thuis

Datum: 3-5 December 2001

Dubrovki heet het plaatsje waar we terecht gekomen zijn. Zelfs op de meest gedetaileerde Russische kaarten is het niet te vinden. We gaan dus even een flinke stap terug in de tijd, met alle ongemakken van dien.

Na onze eerste ontmoeting met Pasha worden onze rugzakken op het paard geladen en lopen we over een bevroren beekje en omhoog de heuvel op naar onze verblijfplaats van de komende dagen. Dat blijkt een huisje te zijn op een stuk grond afgebakend door een houten hek. Binnen het hek kunnen de paarden vrij lopen en er staan nog een schuur, een huisje en achter op het terrein het toilet. Binnen komen we eerst door de keuken, waar geen stromend water of gas is, gekookt wordt er op een electrische plaat. Daarnaast is de woon-, slaap- en werkkamer van Uncle Pasha, met open haard en stoof, die 's avonds flink opgestookd wordt om ook in de nacht en morgen nog warmte af te geven. Hier stallen we onze spullen en nestellen we ons voor het vuur van de open haard.

In de kamer zien we ook een teckel en een katje, die allebei zeer aanhalig zijn. We krijgen echter al snel te horen dat de hond onderdeel is van de 'Misery Tours': hij pist en poept op de grond en op je schoot als je hem aanhaalt. Uitkijken dus. Een ander onderdeel is hoe je je moet wassen: buiten met sneeuw en een emmer warm water. Lekker hoor. Na een half uurtje wordt ons gemeld dat 'dinner' op tafel staat. We vinden het wel een beetje vroeg (13.30 uur) hiervoor maar de warme hap gaat er goed in. Later leren we dat dit normaal is. 's Avonds heeft men dan genoeg aan een kleine maaltijd.

In de keuken maken we kennis met Reija, de kokkin, Andrej en Kila, die beiden ondermeer voor de uitstapjes van de gasten hier zorgen. Er wordt onder het eten dus druk besproken wat voor uitstapje voor ons georganiseerd kan worden. Omdat wij aangeven dat paardrijden geen favoriete hobby van ons is stellen ze voor de arreslee achter het paard te installeren en zo naar het vervallen kerkje van het naburige dorpje te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan, met z'n vieren stappen we in de slee en Andrej zet er flink de vaart in. Op het rechte end moeten we al flink ons best doen om niet om te vallen en dan moet het paard een scherpe bocht om en dan over een smal paadje de steile heuvel af. Dit gaat allemaal in galop en het onvermijdelijke gebeurt: we gaan te schuin en vallen om. Hilariteit alom totdat blijkt dat Sabine er niet zo goed vanaf gekomen is. De achterkant van de slee is bovenop haar kuit beland en dat doet flink pijn.

Na het wegzakken van de ergste pijn besluiten we de heuvel maar af te lopen en alleen het vlakke stuk nog per arreslee te doen. We zien Andrej nog wel flink galopperen met paard en slee en hoewel dat een prachtig gezicht is, vragen we hem om met ons in de slee wat rustiger aan te doen. Dat doet hij en we komen verder veilig bij het kerkje aan.

Het kerkje staat er een beetje mistroostig bij. Onder het Stalin regime was godsdienst verboden en de schade uit de tweede wereldoorlog is dus ook nooit hersteld. Enkele jaren geleden (na de perestroika en glasnost) is wel een begin gemaakt met recontrueren, maar toen het geld op was is men gewoon gestopt. In de kerk zijn nog wel een aantal schilderingen goed te zien. Bovendien is het uitzicht vanuit de klokkentoren magnifiek.

We lopen terug naar het huisje en genieten van de uitzichten. Als we bij het huisje aankomen gaat de zon bijna onder, we lopen door naar een prachtig uitzichtspunt waar we boven de Wolga de mooiste zonsondergang ooit zien. Om het tafereel compleet te maken komt Andrej als een Tartaar op zijn paard door de besneeuwde velden gegalopeerd. Sprookjesachtig mooi.

Per slee naar Staritsa

's Avonds bepraten we met Uncle Pasha de plannen voor de komende dagen. Hij is ons niet op komen halen uit Staritsa omdat zijn auto niet wilde starten. Hij denkt dat de accu dood is en wil een nieuwe kopen in Staritsa. Omdat het de bedoeling is dat we met dezelfde auto naar Moskou reizen en omdat men hier behoorlijk krap bij kas zit vraagt hij als onze bijdrage dat wij die accu kopen a $50. We kunnen dan mee per slee naar Staritsa. Vanwege onze crash met Andrej zit de schrik er echter een beetje in, maar hij verzekert ons dat hij, in tegenstelling tot Andrej die regelmatig een adrenaline-kick nodig heeft, van joodse komaf is en dus heel rustig zal rijden. En dus stemmen we in.

De rit naar Staritsa verloopt inderdaad vrij rustig. Iedere keer als het even steil omhoog of omlaag gaat vraagt Pasha of we uit willen stappen of niet. Als we een bevroren beekje moeten oversteken doet hij dat ook en dat is maar goed ook: we zien het arme paard over het ijs glibberen en vinden het een wonder dat hij blijft staan. Maar het gaat goed en de rit gaat voort.

De lokale pers

In de slee bereidt Pasha ons voor op een bezoek aan de lokale pers van Staritsa. Hij wil dat ze daar een interview met ons afnemen om aan te tonen hoe hij het toerisme in de regio stimuleert. Volgens hem zijn wij de eerste buitenlanders in de regio sinds de Duitsers zijn vertrokken. Hij instrueert ons om vooral te zeggen dat we komen voor de mooie rustige omgeving en niet geïnteresseerd zijn in casino's, zoals anderen die willen bouwen in Staritsa. Ook moeten we niet nalaten te melden dat we het jammer vinden dat de mensen hier hun rotzooi zomaar op straat gooien. We knopen de instructies goed in de oren en zijn benieuwd naar het interview.

In Staritsa aangekomen stalt Pasha paard en slee aan een hek en gaan we het kantoor van de lokale krant naarbinnen. We worden ontvangen door een rondborstige journaliste, volgens Pasha de tweede in lijn van belangrijkheid, de hoofdredactrice denken we. Ze stelt ons allerlei vragen, die door Pasha vertaald worden, over waar we vandaan komen, hoe we in Staritsa verzeild geraakt zijn en wat onze indrukken zijn. Ze luistert en schrijft geamuseerd als we vertellen over onze tocht uit de beschaafde wereld naar Dubrovki. Ze stelt ook nog wat vragen aan Pasha en dan gaan we naar buiten voor een fotosessie.

Na de fotoos worden we door wat duidelijk de bazin of eindredactrice moet zijn weer naar binnen gevraagd voor de thee. Het katoortje van de bazin doet chique aan, maar is dat toch niet helemaal. De wandkast staat een beetje scheef en de rest van het meubilair is ook niet meer zo nieuw. We krijgen thee met koekjes en bonbonnetjes zoveel we willen.

Ondertussen wil ook de bazin alles van ons weten maar praat ze vooral ook zelf honderduit. Zo horen we dat ze tegenwoordig alles mogen schrijven, maar vooral geen sensatiepers willen zijn. Er volgt een anekdote over de oplichting van de bazin van een collectieve boerderij, wat ze niet opgenomen hadden omdat het haar reputatie zou schaden. Die bazin blijkt nogal een kenau en we krijgen nog veel meer verhalen te horen over haar. Hoewel ze niet alles in hun krantje opnemen roddelen ze dus wel.

Na het onderhoud met de lokale pers gaat Pasha op pad om een nieuwe accu te kopen en benzine te halen. Hij zet ons af bij het oude klooster, dè bezienswaardigheid van Staritsa. We spreken af dat hij ons anderhalf uur later weer oppikt. We bezichtigen het klooster uitvoerig, maar helaas, het bijbehorende museum is dicht, en dus wandelen we maar het dorp in. Daar zien we nog een oorlogsmonument en een mooi kerkje, maar omdat het tijd wordt gaan we weer terug. Het duurt echter wat langer dan anderhalf uur voordat Pasha terugkomt en dus doden we de tijd met het kijken naar de lokale jeugd die van de heuvel aan het sleëen is. Als Pasha eindelijk komt is het al aardig donker en we vragen ons af hoe dat moet met paard en arreslee zonder licht.

Ongeluk nummer 2

De rit terug verloopt echter redelijk, de weg is vlak en Pasha en het paard weten aardig het juiste spoor te houden. Dan komen we echter bij het bevroren beekje aan. Wij stappen weer uit en we zien hoe Pasha dit keer een andere plek kiest om het beekje over te steken. Minder glibberig voor het paard, maar hier ligt nog een deel open en we zien zo paard en slee door het ijs heen zakken. Aanvankelijk zit het paard nog recht voor de slee en vraagt Pasha de hulp van Patrick om paard en slee uit het water te begeleiden. Dan onderneemt het paard echter zelf een poging wat zijn achterlijf buiten het tuig in het water brengt terwijl het voorlijf vast in het tuig zittend op het ijs. Een benarde positie waar hij onmogelijk zelf uit kan komen.

We zijn behoorlijk geschrokken en ook Pasha weet even niet wat te doen. Dan beseft hij dat eerst het paard uit zijn benarde positie moet komen. Gelukkig heeft Patrick zijn zakmes bij zich zodat het tuig losgesneden kan worden. Eenmaal los maant Pasha het dier om uit het water te komen en dat lukt. We zijn alledrie zichtbaar opgelucht dat het dier verder niets heeft.

Maar dan zijn we er nog niet. De slee ligt nog in het water en we moeten nog een eind naar huis. Als Pasha de accu en benzine uit de slee heeft gehaald trachten we met vereende krachten de slee los te trekken. Bij de derde poging lukt dit en we trekken hem op het droge. Dan gaat Pasha aan de slag om, terwijl Patrick het paard rustig en in positie houdt, het kapotte tuig weer aan slee en paard te bevestigen zodat we doorkunnen. Bij de eerste poging trekt het paard het tuig direct weer los. Na het wat steviger vastmaken van het tuig lukt het echter en gaan we weer op weg. We zijn blij als we een uurtje later weer fijn voor de open haard zitten en weer een avontuur hebben overleefd.

Auto perikelen

De volgende dag is het de bedoeling om met de auto naar Moskou terug te gaan. Pasha is al vroeg uit de veren gegaan om de accu te vervangen en te proberen de auto te starten. Als we later op de ochtend echter langs wandelen is het nog niet gelukt. We besluiten om een wandeling te maken langs de Wolga en door het naburige dorpje.

Op onze wandeling verbazen we ons erover dat de meeste huisjes er onbewoonbaar uitzien. Vanwege de sneeuw kunnen we goed zien waar er nog voetstappen naar toe leiden en waar niet. We horen later dat de meeste huizen alleen in de zomer door Moskovieten worden bewoond. Een en ander maakt het voor de genen die er wel het hele jaar wonen alleen maar moeilijker.

Eenmaal terug krijgen we na een uurtje het verlossende telefoontje: het is gelukt om de auto aan de praat te krijgen. We worden een half uur later aan de andere kant van de beek verwacht met onze spullen.

Ga terug naar: Naar het midden van Nergens

Ga door naar: Mooi en lelijk Moskou

Ga naar het overzicht van Rusland

Wereldreis zonder vleugels