Naar het midden van Nergens

In de vroege ochtend, of zeg maar gerust nacht, vertrekt onze trein uit St.Petersburg richting Tver. Vanuit deze stad is het de bedoeling dat we doorreizen naar het plaatsje Dubrovki, waar ons contactpersoon in Moskou, Uncle Pasha, een hutje heeft vanwaar hij toeristen het platteland van Rusland laat zien. Hoewel hij het zelf ondermeer 'Misery Tours' noemt lijkt het ons wel aardig om het echte Rusland te zien en dus gaan we op weg.

Bij het Moskovski station is het, hoewel het middernacht is, een drukte van belang. Onze trein is er nog net maar op het perron staat aangegeven waar wagon nummer 2 moet komen te staan, lekker dichtbij. Als de trein echter aan komt rijden begint de telling andersom, bij nummer 18. We moeten dus alsnog het hele perron aflopen, en zelfs verder want de trein is langer dan het perron. De opstap in de trein is dus ook een stuk hoger, en dat maakt het met volle bepakking een stuk lastiger. Maar we brengen het in vergelijking met andere passagiers goed vanaf.

Bij het kopen van de treinkaartjes werden ons allerlei mogelijkheden aangeboden. Op het door on gewenste tijdstip was er echter geen 'Kupé', waar je met 4 personen in een coupé kunt slapen, meer mogelijk, en dus gaan we voort een 'platzkart', een open wagon met slaapplaatsen. Je hebt daarin slaapplaatsen die dwars op de rijrichting liggen, zoals in een coupé, en plaatsen in de lengte. We laten ons wijsmaken dat die in de lengte beter zijn. Als we de plaatsen eindelijk vinden komen we erachter dat dat niet zo is. We kunnen zitten aan een tafeltje maar om te slapen moet die omgeklapt worden. Om het bed op te maken hebben we het gangpad nodig, waar continu mensen doorheen moeten en als we eenmaal liggen is het bed een stuk te kort. Fijn zo'n advies.

De trein zou om 7.20 uur moeten aankomen in Tver. Om 7 uur gaat dus onze wekker en kleden we ons aan om bij de deur te gaan wachten. Het duurt echter nog een 3 kwartier voor de trein bij een station aankomt. vlak daarvoor komt er nog een passagier aan die er uit moet en wordt de Provodnik (conducteur) slaperig uit z'n hok zodat we kunnen vragen of dit Tver is. En inderdaad, we kunnen uitstappen.

Volgens Uncle Pasha moet er in het station een telefooncenter zijn, maar het kost nogal wat zoekwerk voordat we die vinden. Omdat de dame die daar in een loket zit neit echt behulpzaam is (Russen zijn zeer behulpzaam, maar niet wanneer zij een functie uitoefenen waarin men geacht wordt behulpzaam te zijn) vogelen we zelf uit dat er maar 1 telefoon geschikt is voor muntjes. We bellen het nummer van Uncle Pasha, horen wat aan de andere kant maar onze woorden komen niet door. Na een aantal pogingen naar verschillende nummers laten we eerst maar iemand anders voorgaan. Deze man heeft er echter nog minder kaas van gegeten want hij stopt z'n muntjes is de sleuf voor telefoonkaartjes. We laten hem zien hoe het wel moet, maar hij komt ook niet tot een gesprek. Uiteindelijk vinden we een Russische uitleg en blijkt dat we een knop moeten indrukken voordat we kunnen praten. We krijgen Uncle Pasha te pakken en spreken af om de bus naar Staritsa te nemen.

We lopen naar het busstation 200 meter verderep en een kaartje is zo gekocht voor de bus die 3 kwartier later gaat, om 9.15 uur. We wachten in de koude hal en gaan 5 over 9 naar buiten om op de bus te wachten. De ene na de andere gammele bus komt voorbij, maar de onze komt maar niet. Net als de andere wachtenden gaan we maar weer naar binnen, waar het toch nog ietsje warmer is. De volgende bus naar Staritsa komt om 10.00 uur pas en dus nemen we die maar.

De bus zit aardig vol maar toch kunnen we nog een extra zitplaats claimen voor onze rugzakken. Als we Tver uitrijden zien we een bord Staritsa (tenminste, dat ontcijferen we uit het Cyrillische schrift) 65 km. Oeps, toch wel ver. We gaan er dus maar eens goed voor zitten en genieten van het uitzicht en de harde dijenkletsmuziek die aanstaat. Naarmate de rit vordert worden er hier en daar mensen bij wegsplitsingen afgezet en stappen er wat in. we rijden niet door de dorpjes waar ze klaarblijkelijk naar toe moeten.

Na anderhalf uur komen we aan bij het busstation van Staritsa, een klein gebouwtje met veel wachtende mensen. We herkennen echter geen Uncle Pasha, of liever gezegd er is niemand die ons of onze rugzakken herkent. We installeren ons dus maar bij de wachtenden, denkend dat Pasha al geweest is maar vernomen heeft van de vertraging en besloten heeft later terug te komen. We bellen nog even naar z'n nummer maar krijgen in het Russisch te horen dat Pasha onderweg moet zijn: 'Staritsa Autoboes Voksal?' 'Da, Staritsa Autoboes Voksal', onderweg naar ons dus.

Na nog een uurtje wachten komt een wat oudere man op ons af. 'Paatrik?, Sabina?' maar Engels spreekt hij niet. Hij loopt naar een andere, jongere man toe en bepraat wat. Als hij terug komt maakt hij met wat stuurgebaren (hij doet nog net geen sputterend bvrrroem, broem) duidelijk dat we met de andere man meemoeten. We pakken onze spullen dus maar op en gooien ze in een oude Lada, blijkbaar een taxi.

De Lada start vlot en we gaan op weg, eerst door de straten van Staritsa, wat een flink dorp blijkt te zijn. Als we een rivier oversteken ontcijferen we 'Volga' en de chauffeur, die verder ook geen Engels spreekt, beaamt dat dit de Wolga moet zijn. Na een tijdje rijden slaan we af van de mooi schoongeveegde weg naar een weg waarvan alleen de sporen schoongereden zijn. We rijden Staritsa uit en komen zo af en toe langs andere, kleinere dorpjes. We slaan nog maar eens af en ditmaal rijden we over de bruingereden sneeuw. Na nog een aantal kilometers slaan we weer af, ditmaal is de weg nog geheel wit. We vragen ons al aardig af waar dit heengaat, in ieder geval naar een plek waar niet veel auto's komen, de sporen zien er steeds minder vaak bereden uit.

Dan komen we in een dorpje. De huisjes zien er echter verlaten uit. We zien ook nog een vervallen kerkje als de taxi bij een splitsing stil gaat staan. De chauffeur stapt uit en kijkt in het rond. Hij loopt wat verder de weg af en maakt de indruk volkomen verdwaald te zijn. Als hij na 5 minuten weer instapt vragen we hem dat ook maar hij kan ons niet duidelijk maken wat er aan de hand is.

We rijden nog maar een stuk verder tot we aankomen bij een punt waar je niet meer verder kan. Er staat hier een andere auto geparkeerd in de sneeuw, en er is mooi uitzicht op de rivier en op wat huisjes op een heuvel verderop. De chauffeur stapt weer uit, kijkt weer in het rond en begint dan te roepen. Hij krijgt geen gehoor en stapt daarom de auto weer in en begint te toeteren. Wij hebben geen idee wat hij van plan is maar zien op een gegeven moment beweging bij een schuurtje op de heuvel verderop. Er komt uiteindelijk een man te paard onze kant op en wanneer hij eindelijk bij ons staat stelt hij zich voor: 'Pasha'.

Ga terug naar: St. Petersburg

Ga door naar: Real Russia

Ga naar het overzicht van Rusland

Wereldreis zonder vleugels