Saai seizoen op Samos

Datum: 7-10 November 2002

Het is maar een klein hopje van Turkije naar het Griekse eiland Samos. Maar het is ook een stap van Azië naar Europa, van Islam naar Christen, van miljoenen goedkope Lira's naar enkele dure Eurootjes. Het toeristenseizoen op de Griekse eilanden is voorbij, maar we weten niet of dat een voor- of een nadeel is.

Eerste kennismaking

We zien de zonsopkomst vanaf de zee achter het Turkse vasteland. Even later draait het kleine bootje de baai in richting het haventje van Samos-stad. We staan als eersten bij de douane, aan ons als Europeanen hebben ze immers veel minder werk dan aan de Koreanen, Australiërs en Amerikanen achter ons. Even later kunnen we op zoek naar een pension.

Voordat we er één bereiken worden we ingehaald door een gezette, druk pratende Griek die ons verteld dat alles zo'n beetje dicht is, behalve natuurlijk zijn pension. We lopen met hem mee, maar vertellen hem dat we ook nog even verder willen kijken. Dat wil hij niet, en de prijs zakt zienderogen. Als hij op een acceptabel niveau zit, besluiten we maar te blijven. Het is immers een mooie kamer met bad (!), TV, waterkoker, balkon en twee huiskatten.

We gaan meteen maar weer het stadje in om te ontbijten. Dat doen we bij een tentje aan de boulevard, waar we schrikken van de prijzen, o ja, Euro-land. Voor de volgende dagen slaan we voer in bij de supermarkt om thuis te ontbijten. Een verdere verkenning van het stadje levert niet veel op. Een pleintje, parkje, kerkjes en een paar winkelstraatjes. Hmm, de volgende dagen dus maar proberen verderop te kijken.

Een beetje shoppen valt ook al niet mee. De winkels zijn 's morgens geopend tot een uur of 1, en gaan dan dicht om om half 6 weer open te gaan tot een uur of 9. Duurt even om daar aan te wennen. Maar na een tijdje hebben we het in de gaten, evenals het eten: lunch een broodje gyros, en diner net achter de boulevard. Tja, dit laatste gaat natuurlijk weer om geld. We zullen ons erbij neer moeten leggen dat dit land weer een stuk duurder is dan Turkije. We zijn gewoon teveel verwend in Azië, waar alles goedkoop is.

Geen Hond?

We pakken de bus naar Pythagoria, aan de Noordzijde van het eiland. Hier wandelen we eerst omhoog naar wat ruïnes (niet veel aan te zien) en een klooster. We krijgen gezelschap van een hond, en bij de antieke watertunnels spelen we met een paar jonge katjes. Totdat Sabine een katje oppakt en onze hond een kijkje komt nemen. Het katje raakt in paniek en bijt flink in d'r hand. Oei, er zal hier toch geen hondsdolheid heersen?

We wandelen naar het dorp, waar we een kijkje nemen bij het fort, dat aan zee staat. Dan gaan we op zoek naar iets te eten, maar dat valt niet mee. Pythagoria zit 's zomers al helemaal tjokvol toeristen, maar is nu uitgestorven, en de restaurants allemaal dicht. Uiteindelijk vinden we nog een tentje waar we een vreemd soort spaghetti met vette vleesbrokken krijgen. Daar doen we het dan maar mee.

We wandelen nog even verder door het dorpje. De waterkant ligt er een beetje triest verlaten bij. Er staat een flink windje en de golven beuken op de verlaten pier. landinwaarts ook leuke, maar verlaten straatjes. We komen Pythagoras zelf (die van a-kwdraat plus b-kwadraat is c-kwadraat) nog tegen, maar zijn museum is dicht. Behalve onze honden (3 stuks inmiddels) en vele katten zien we alleen nog een canadees die zijn pension aan het opknappen is. Ook hij verlaat binnenkort het eiland, evenals de meeste anderen.

De druppel

De volgende dag willen we een scootertje huren. Overal borden met motorbike for rent, maar alles is gesloten. Uiteindelijk vinden we er nog één die open is, maar alle 3 (!) de scooters die hij in de winter verhuurt zijn al weg. Om gek van te worden, de rest van de scooters die bij hem buiten staan zijn in onderhoud ofzo. Dit is voor ons de bekende druppel in de nog bekendere overvolle emmer. We gaan niet nog meer eilanden af maar direct door naar Athene. De eilanden zijn na Oktober duidelijk overleden.

Ondertussen moeten we nog wel anderhalve dag in Samos zien te doden. We besluiten naar het oude gedeelte van Samos-stad, dat eigenlijk Vathy heet, te wandelen. Het is flink bergop, en voorlopig nog weinig te zien van de leuke straatjes die hier moeten zijn. En dan moeten we nog even schuilen voor een fikse bui ook, met hagel zelfs.

Maar na de bui komen we dan in de echte oude buurt. Tenminste, er staat ook nog een klein modern amphitheater, compleet met Olympische ringen. Vlak daarbij een oud kerkje, en daarachter beginnen de oude straatjes. dit is het Griekenland zoals we ons dat een beetje voorgesteld hadden, en gezien bij Sirence in Turkije. Maar er is verder niet zoveel te beleven dus keren we maar weer terug naar "huis".

De ferry naar Athene vertrekt pas om 5 uur 's middags. We doden de tijd met TV kijken en lezen tot we de kamer uit moeten en daarna met wandelen. Het is zoals ons hele verblijf op Samos, een beetje saai. Na het seizoen is er weinig meer te beleven op dit eiland, zeker niet als je er niet eens met een scootertje op uit kan trekken.

Ga terug naar: Griekse cultuur in Turkije

Ga door naar: De oudheid in Athene

Ga naar het overzicht van Griekenland

Wereldreis zonder vleugels