Backpackerscruise

Datum: 27-31 Oktober

Overal waar je in Turkije komt staan ze aangekondigd: de backpackerscruises op een traditioneel Turks güllet van Olympos naar Fethiye of andersom. Naast zon en zee-vermaak zijn er uitstapjes naar verschillende Lycische ruïnes. In de winter varen ze niet meer, maar wij kunnen nog net mee op één van de laatste trips van het seizoen.

Land van Tulp en Sint

Hoewel het een tocht van Olympos naar Fethiye heet te zijn, worden we eerst met een busje naar Demre gereden. Wat onderweg opvalt is het grote aantal kassen. Dit moet welhaast het westland (of het Roelofarendsveen) van Turkije zijn. De tulp komt natuurlijk ook uit Turkije, maar daar heef men hier toch geen kassen voor nodig?

Demre is de moderne stad op de plek waar vroeger de Lycische stad Myra lag. Inderdaad, de stad van de heilige Sint Nicolaas. We stoppen even bij het kerkje waar zijn botten begraven waren, voordat het graf geroofd werd door Italianen. Nu is het een ware toeristenattractie voor mensen op zoek naar de roots van Santa Claus. Inderdaad, de kerstman. Het verhaal van de goede bischop die zakjes met geld door de schoorsteen van arme meisjes gooide zodat ze een bruidsschat hadden, wordt direct vertaald naar de dikkerd op een slee met rendieren. Geen woord over onze Sint. Er staat zelfs een standbeeld van iets wat een kruising tussen een bischop en de kerstman moet voorstellen. Alsof hij er vroeger zo uitzag. Gelukkig staat er in de stad ook nog een wat meer waarheidsgetrouw standbeeld van de sint, hoewel ook deze niet echt lijkt op "de onze".

We stoppen ook nog even bij de ruïnes van de oude stad. Van de eigenlijke stad is niet zo veel meer over, maar de graven die in de rotsen zijn uitgehouwen zijn zeer indrukwekkend. Ook nemen we een kijkje in het enorme amphitheater, wat er nog erg mooi bijligt. We hebben helaas maar weinig tijd, want de rest heeft geen interesse voor de ruïnes.

Aan boord

Na een stop bij de supermarkt komen we aan bij de haven, waar een rijtje mooie jachten ligt. En verhip, de mooiste blijkt die van ons te zijn. Snel alles inladen en even later kiezen we het ruime sop. We krijgen een hut toegewezen met eigen toilet en douche, wat een luxe!! Ook maken we kennis met de crew en de rest van de reizigers: Kapitein Ramazan en zijn Nieuw Zeelandse vriendin Jo die de maaltijden verzorgt. Verder stuurman Alex en matroos Amir. Dan de Australische boer Jim, Amerikaanse Jeanet met haar Koerdische vriend Sedath, en twee partygirls uit "Adawa", na drie keer luisteren blijkt dat Ottowa in Canada te zijn. En wij dus.

Na een uurtje varen komen we aan in een mooie baai waar we voor anker gaan. Er liggen nog meer boten en er komt zelfs een ijscoboot langs. Bovendien liggen we bij een speciaal café voor bootjeslui, alleen per boot bereikbaar. We krijgen een heerlijke maaltijd aan boord en babbelen gezellig met de rest tot het tijd is om het bed op te zoeken en voor sommigen het café.

De volgende morgen vroeg uit de veren voor ontbijt en een duik. Dat laatste doen we bij een grot die niet echt bijzonder is, evenmin als de onderwaterwereld. Dan varen we terug naar Demre, waar nog 5 passagiers opstappen: de 3 dierenartsen die we iedere keer in Turkije tegenkomen, en een Amerikaans stel Carry en Anouka. En dan kunnen we echt op weg.

Gezonken stad

We komen aan bij de gezonken stad. Op deze plek is na een aardbeving een gedeelte van een oude stad vroeger onder water verdwenen. Op de plekken waar nog wat onderwater te zien is mag je niet zwemmen. Waar we wel voor anker gaan is niet veel meer te zien. Op de oever nog wat muren en onder water ook nog enkelen, maar niets bijzonders. Als we doorvaren zien we nog wel de beroemde sacrofaag boven het water uitsteken, en een mooi uitzicht op het rotskasteel. We varen door om in een baai verderop de nacht door te brengen.

Als we nog slapen horen we de motor aanslaan en vertrekken we blijkbaar al. Zodoende komen we vroeg aan in Kas, waar we ontbijten en aan wal gaan. Kas is echt een toeristenplaatsje, veel souvenirwinkeltjes, terrasjes en reisbureautjes. Het is er nu vrij rustig, maar toch zijn er nog veel mensen, je moet er niet aan denken hoe het in de zomer zal zijn. Het valt toch niet mee om een Internetcafé te vinden, toch een ander type toerist dat hier komt blijkbaar. Uiteindelijk vinden we er wel één, die meer voor de locals is uitgerust. Lastig die Turkse toetsenborden met een i die geen i is, maar we hebben weer even contact met Holland, waar net een storm is langsgekomen.

Ruige zee

Terug op de boot besluit de kapitein om een flink eind te varen. Rond een uur of 4 heeft hij de keuze, aanleggen in een baai of doorvaren naar de volgende mogelijkheid, 3 uur varen verder. Hij besloot het laatste, en dat hebben we geweten. Na een mooie zonsondergang wordt de zee steeds ruwer. Eén voor één zien we de mensen misselijk worden. Ook zelf hebben we er flink last van, vooral nadat je een eindje hebt proberen te lopen, dat gaat dus bijna niet. Enige remedie is blijven liggen, en dat doen we dan ook maar.

Om half acht is het leed geleden en gaan we voor anker bij St. Nicholas eiland. De discussie over deze heilige en de kerstman brandt weer los en wij leggen uit hoe we dat in Holland doen. Anouka blijkt een Finse moeder te hebben en vindt dat de kerstman gewoon uit Lapland komt, en dat vinden wij ook. We hebben maar niet verteld dat onze Sint uit Spanje komt.

Allemachtig

De volgende morgen zien we pas in welke prachtige omgeving we liggen. Schitterende blauwe wateren met mooie heuvels op het eiland en het vasteland. Er liggen nog wat boten en helaas komt er iemand een ritje op de banaan aanbieden. Wel leuk is dat er een bootje langskomt die ter plekke een soort pannenkoeken bakt.

We zwemmen nog wat en gaan dan op weg naar de butterfly valley. Hier gaan we aan wal om door de vallei naar een waterval te lopen. Die stelt niet zo heel veel voor en het is te laat in het seizoen voor grote hoeveelheden vlinders, maar toch is het een aardig uitstapje. We kunnen ons alleen niet voorstellen dat je hier langer blijft dan nodig is om de wandeling te voltooien.

Jarig

Volgende stop is Ölüdeniz. Dit plaatsje ligt bij de blauwe lagune, waar tegenwoordig geen boten meer worden toegelaten. Patrick gaat nog wel even aan wal (Sabine mag niet mee, die is de dag erna jarig) en ziet een leuk dorpje met een relaxte sfeer. Geen hoge toeristentorens hier, maar dat is schijn want achter de heuvels liggen ze wel en de mensen komen per busje dan hierheen. Je zou bijna zeggen dat het een echt backpackers (of hippie-)plaatsje is, ware het niet dat de prijzen daarvoor veel te hoog liggen.

De laatste avond aan boord verloopt als de anderen: beetje lezen, spelletje doen, ouwehoeren en een pilsje drinken. Het is nu wel erg koud zodat we maar vroeg onder de wol gaan. De volgende dag is Sabine jarig. Ze wordt toegezongen en krijgt kadootjes. Toch heeft ze een beetje heimwee vandaag, het is toch leuker om het thuis te vieren. Het is ook de laatste dag op de boot, na ontbijt, zwemmen en luieren leggen we aan in Fethiye en nemen we afscheid van iedereen.

Fethiye is weer een echt toeristenplaatsje. Veel boten in de haven en veel duurdere restaurants. Het is hier duidelijk buiten het seizoen zodat ook veel plekken dicht zijn. Er zijn ook nog wat ruïnes, maar we doen het vandaag rustig aan en bezoeken die niet. Sabine's verjaardag wordt slechts gevierd met een etentje (maar dat doen we iedere dag) en een pilsje. Volgend jaar weer wat uitbundiger!!

De backpackercruise was een leuke afwisseling in ons reisschema. We hebben lekker kunnen relaxen, zonnen en lezen terwijl we ook nog wat te zien kregen, zij het niet veel spectaculairs. 's Avonds was het een beetje koud, maar dat mocht de pret niet drukken.

Ga terug naar: Het vuur van Olympos

Ga door naar: Rustig Köycegiz

Ga naar het overzicht van Turkije

Wereldreis zonder vleugels