Het vuur van Olympos

Datum: 25-26 Oktober 2002

In plaats van het lelijke, grote, dure Antalya kiezen we voor het rustige, relaxte Olympos om van het strand te genieten. Ook zijn er daar nog ruïnes te zien, een mooie natuur en .... het eeuwige vuur.

Boomhutten

Hoewel we een directe busverbinding geboekt hadden, moeten we toch op het busstation van Antalya overstappen. Het busje naar Olympos wordt helemaal volgepropt en dan slingert het zich door de bergen. We worden afgedropt bij de afslag naar Olympos toe, een ander busje moet ons het laatste stukje brengen. Ook die gaat pas als er genoeg passagiers zijn, maar dan dalen we eindelijk de haarspeldbochten af richting zee.

We worden afgedropt bij Turkmen treehouses. Hier krijgen we een goede deal: een boomhut inclusief ontbijt en diner voor 9 miljoen (zo'n 6 Euro) per persoon. De boomhut is erg eenvoudig, maar heeft een goed matras dus wat wil je nog meer?

Lycische stad

Na even uitgerust te hebben gaan we het dorpje verkennen. Nou ja, een dorpje is er eigenlijk niet eens, het is een laantje met pensions, die overigens allemaal hetzelfde aanbieden: boomhutten. Aan het eind van het laantje is de entree naar de ruïnes van Olympos. In de periode rond 1000 voor Christus was Olympos één van de grootste Lycische steden. Lycië was een grotendeels zelfstandige natie aan de zuidkust van Turkije. Hoewel het veel Griekse invloeden kent is het nooit door de Grieken of Romeinen veroverd, in tegenstelling tot de rest van Turkije.

Om bij het strand te komen moet je wel door de ruïnes. Een toegangsbewijs is dan ook meerdere dagen geldig. De eerste keer dat we er doorheen lopen nemen we dan ook maar een vluchtige blik naar de hopen oude stenen. Het komt nog niet over als een grote stad. Alleen aan het riviertje staat nog wat moois overeind. De rivier zelf, eens een waterweg met zeehaven, is nu nog maar een stroompje.

Eindelijk strand

We komen uit op het strand. De zon is inmiddels gaan schijnen en hier en daar is iemand aan het zwemmen. Wij vinden het wat te frisjes en beperken ons tot een wandeling langs het strand. Verschillende zeejachten liggen voor anker en ondanks het laagseizoen is er nog aardig wat volk. In de zomer zal het hier bomvol zijn, waarbij de meeste mensen overigens niet in Olympos, maar in het sjiekere Çirali verblijven.

Terug bij de boomhutten nemen we plaats in de relax-paviljoentjes. We ontmoeten de Hollandse meisjes weer die we in Istanboel al zagen en met hen en een Amerikaans stel genieten we van de verrassend goede maaltijd. Mede dankzij het kampvuur wordt het nog een latertje.

De volgende dag nemen we wat meer tijd voor de ruïnes. Het stadje blijkt toch nog aardig uitgebreid te zijn geweest. We zien overblijfselen van een theater, badhuis, een paar tempels, een huis met een mooie mozaïkvloer, een irrigatiekanaal, een acropolis (hoge stad), necropolis (doden stad) en een hoop ongeïdentificeerde huizen. Het is vooral mooi dat alles in de groene natuur ligt, leuk om te verkennen.

Ondertussen gaan we natuurlijk ook weer naar het strand. Dit keer wagen we de duik wel. Wel een beetje fris, maar we drogen weer lekker op in de zon. We luieren en lezen nog wat, maar keren dan via de ruïnes weer terug om van een pils te gaan genieten.

Eternal flame

Na de maaltijd hebben we ons ingeschreven voor een trip naar het eeuwige vuur. Op een nabij gelegen berg woedt al duizenden jaren dit vuur, gevoed door gas dat uit de poreuze berg sijpelt. In vroeger tijden was het een baken voor de scheepvaart, en Olympos is mede daardoor op deze plaats gevestigd.

We worden in een busje geladen die de haarspeldbochten weer oprijdt om uit het dal te komen. Dan weer naar beneden om het volgende dal weer in te rijden. Hemelsbreed hebben we maar een paar kilometer afgelegd, maar we zijn wel 3 kwartier zoet. We hadden dus net zo goed lopend kunnen gaan over het strand. De berg moeten we namelijk zelf omhoog klimmen, wat het eerste stuk goed gaat omdat er treden gemaakt zijn, maar later wordt dat anders.

Na 20 minuten klimmen zien we dan eindelijk het vuur. Of liever gezegd, de vuurtjes. Op verschillende plekken op de berg zijn er kleine brandhaardjes. Ze doen aan als kampvuurtjes, maar dan zonder dat er hout opgegooid hoeft te worden. Een vreemd gezicht, waar de meeste mensen rustig van proberen te genieten. Helaas wordt dit verstoord door een groep feestbeesten, die vooral herrie maken. Blijf dan thuis, zouden we zeggen.

Olympos heeft alles wat je hartje begeert. In de zomer zal het op het strand vast veel te druk zijn, maar het heerlijke sfeertje bij de boomhut-pensions heeft daar geen last van. De ruïnes en het eeuwige vuur misschien wel, bij dat laatste hadden we dat nu al. Maar het is dat we de volgende dag meekunnen op een bootcruise, anders hadden we er zeker een dag langer gebleven. En voor ons is dat heel wat.

Ga terug naar: Oh, Cappadocia, cappe-deejeejeeholadiejo

Ga door naar: Backpackerscruise

Ga naar het overzicht van Turkije

Wereldreis zonder vleugels