Veliko Tarnovo, Bulgarije

Datum: 12-15 Oktober 2002

Vanuit Roemenië rijden we Bulgarije in. We hebben lang overwogen of we hier wel een stop zullen maken op weg naar Turkije, de warmte lonkt en we weten niet of Bulgarije ons iets te bieden heeft. Maar we willen toch geen land "overslaan" en in Veliko Tarnovo vinden we een mooie, middeleeuwse stad rond een slingerende rivier.

Draak

De treinrit is een draak. Tot aan de grens valt het nog mee, onze bulgaarse coupé-genoten brengen ons het cyrillische schrift weer bij en leren ons wat woordjes. De grensformaliteiten duren echter een eeuwigheid, evenals het traag oversteken van de hier enorme Donau, die de grens markeert. Tot overmaat van ramp snijdt Sabine zich in haar vinger, mogen we de WC van de slaapwagon niet in en is het ijskoud in de trein. Eindelijk bereiken we in de schemer Gorna Oryahovitsa, waar we de bus naar Veliko Tarnovo moeten nemen. Maar, we hebben nog geen Bulgaarse tjoekies, en er is geen pinautomaat. Een aardig vrouwtje helpt ons en laat een taxi ons naar een pinautomaat brengen. Na even onderhandelen wil hij ons ook wel direct naar Veliko Tarnovo brengen, dat scheelt weer wat tijd, we willen snel onderdak.

Hurry, hurry

Vanuit de taxi zien we al de mooie citadelmuren van Veliko Tarnovo. Zodra we in het centrum uitstappen worden we aangevallen door een vrouwtje, dat ons een kamer aanbiedt. Het hostel waar we voor staan is maar niets, zegt ze, en ze dwingt ons zo'n beetje met haar mee te lopen. Vooruit dan maar en terwijl ze maar doorkakelt lopen we naar haar huisje. Eenmaal geïnstalleerd moeten we direct mee naar een restaurantje voor een goede, goedkope maaltijd. Opschieten, want misschien is er vanavond wel weer een lichtshow, en dat is al een maand geleden. Ze kan maar niet genoeg zeggen hoe "lucky" we wel niet zijn. Als ze weggaat om te kijken of en hoe laat de show is, hebben we even rust.

De maaltijd zit nog maar net achter de kiezen of daar komt ze weer binnen. Opschieten, de show begint bijna. We volgen haar maar weer als ze door de straatjes holt naar een kerk met een uitzicht op de andere heuvel, waar de citadel moet staan. We wachten een kwartiertje waarin ze ons vertelt hoe de bus "very very rich" toeristen betaalt voor de show terwijl wij gratis kunnen meegenieten. En dan begint inderdaad het spektakel. Met verschillende kleuren worden de muren van de citadel, de kerk, de poorten en de omgeving om de beurt in het licht gezet. Het is een prachtig gezicht, en we zijn uiteindelijk toch erg blij dat we hiernaartoe meegesleept zijn. Terug bij het vrouwtje moeten we nog een kom van haar aardappelsoep eten en krijgen we ook nog, overigens erg lekkere, thee voordat we vermoeid mogen gaan slapen.

Citadel

Als we weer opstaan staat Rose, onze gastvrouw, alweer klaar om ontbijt voor ons te maken. Beetje oud brood helaas, maar de thee is weer goed. Dan krijgen we instructies wat we moeten gaan doen en dat we vooral om 4 uur terug moeten zijn voor haar gevulde paprika's. Dat zullen we nog wel zien, denken we, en gaan de deur uit. We zetten direct koers naar de citadel, waar we na het kopen van een ticket over de smalle, hoge toegangsweg naartoe lopen. Bij de poort staan een aantal poppen die, bediend door een man achter een paneeltje, een toneelstukje opvoeren. Geinig hoor. Na een fooi gegeven te hebben lopen we omhoog richting de kerk op de heuvel. Dit is de beeldvanger van de citadel en hij is dan ook goed gerestoreerd. We lopen er omheen en nemen ook binnen nog even een kijkje, waar de muren zijn opgesierd met moderne, zelfs enigszins abstracte muurschilderingen. Helaas mogen we geen fotoos maken.

Weer buiten lopen we door naar de overblijfselen van wat ooit het paleis moet zijn geweest. In het kader van het "mooi Bulgarije" project is men bezig met de renovatie hiervan, en het is een beetje vreemd om beton en staal te zien in de enige nog of weer overeind staande muren. We vragen ons af of dit een juiste manier van renoveren is, of zou men de oorspronkelijke methoden en materialen moeten gebruiken? Waarschijnlijk zal deze methode wel een wat robuuster eindresultaat geven, maar welicht minder authentiek. We zullen nog maar eens terug moeten keren om het eindresultaat te zien.

Als we verder door de citadel wandelen en de resten van vele kerkjes bewonderen begint het te motregenen. We zoeken snel een schuilplaats bij de mooi gereconstrueerde buitenmuren. Het wordt ons snel duidelijk dat deze reconstructie speciaal voor de lichtshow is uitgevoerd, de bedrading voor de lichten is in de muren verwerkt. Is waarschijnlijk ook niet helemaal zoals vroeger, maar op die manier kan de renovatie wel goed gefinancierd worden natuurlijk.

Als het gestopt is met regenen stoppen wij met paalvoetballen om de kasteelmuren en toren aan de andere kant nog even te bewonderen. Daarna keren we terug naar de stad. We zijn te laat (6 uur) maar krijgen toch de gevulde paprika's van Rose, die prima te eten zijn. Verder is het wat koud in haar huisje zodat we toch ook nog even naar een restaurant gaan om wat te drinken en te eten.

Mooie omgeving

De rivier slingert zich door het landschap, daarbij Veliko Tarnovo en omgeving opdelend in verschillende heuvels. Het oude stadje ligt deels op de steile wanden van één van die heuvels. We wandelen naar de heuvel in de volgende bocht waarvandaan we een mooi uitzicht hebben op de huisjes die op de steile rotsen gebouwd zijn. Op deze relatief laag liggende heuvel staat ook het monument ter nagedachtenis aan het tweede Bulgaarse rijk (1185-1393), waarvan Veliko Tarnovo de hoofdstad was. Hiervandaan wandelen we weer een andere heuvel op, waar een park is met mooie uitzichten over de andere heuvels. Dan gaan we aan de andere zijde naar beneden en komen in het zigeunerdorp terecht, ook weer op de steile wanden gebouwd. Als we de rivier oversteken zijn we onder aan de citadel beland, waar we een cafeetje induiken.

Na wat gegeten te hebben wandelen we naar de andere kant van de citadel, waar vroeger de nobelen woonden. Het is nog steeds een mooi dorpje met mooie huizen en een paar middeleeuwse kerken, die gerenoveerd zijn of worden. Het is hier een prachtige omgeving waar we nog dagen zouden kunnen wandelen, ware het niet dat het weer niet zo meezit. Rond een uur of 4 gaan we dus maar weer naar Rose, die weer met een pan eten klaarzit.

Excentriek stel

Terwijl we zitten te eten komt Rose erbij zitten en praat honderduit. Ze is in de jaren 70 en 80 heel Europa rondgereisd voor Esperanto congressen, gesponsord door de communistische overheid natuurlijk. Na de val van het communisme is het er voor haar niet beter op geworden, want ze heeft geen echte baan. Dus is ze haar huisje maar gaan verhuren, want van het inkomen van haar man Alex, die kunstenaar is, kunnen ze het ook niet redden. Voor een extraatje hopen ze op de gratis bingo-ronde, waar Alex iedere morgen om 9 uur naar toegaat. Een excentriek stel, maar in ieder geval rooien ze het nog.

Oude stad

De volgende dag gaan we het stadje zelf eens bekijken. We wandelen omhoog naar het pleintje waar omheen alle oude ambachtswoningen staan. In sommige winkeltjes is men nog wel aan het werk, maar het is duidelijk laagseizoen, en wij kopen ook niets van de dure prullen. Wel een mooi straatje met opgeknapte oude huizen. Hierna wandelen we ook nog even naar Gurko straat, een oud straatje langs de steile rotswand met mooie opgeknapte woningen. Dan weer omhoog langs wat kerken en nog even van de uitzichten genieten.

"Nieuwe" stad

Vanwege het mindere weer besluiten we niet nog een andere stad in Bulgarije aan te doen. 's Avonds nemen we de trein naar Istanboel. We nemen afscheid van de zeer hartelijke Rose, en beloven haar homestay aan te prijzen (bij deze). We stappen op de bus, die ons nog een ander deel van Veliko Tarnovo laat zien. De buitenwijken staan vol met lelijke sovjetflats, wat ons niet vrolijker maakt. Bulgarije is het armste land in oost-europa, met een zeer hoge werkloosheid. Bij het station moeten we nog ruim een uur wachten, en hier zien we ook weer een paar zwervers rondstruinen.

Veliko Tarnovo is een prachtige bestemming, zeker als het wat mooier weer zou zijn geweest. Het is ons er wel duidelijk geworden dat Bulgarije erg arm is. Ook hier hebben we echter geen last gehad van corruptie of andere ellende. Integendeel, we zijn zeer hartelijk ontvangen. In een ander jaargetijde zouden we zeker nog wat langer gebleven zijn.

Ga terug naar: Gegriezel in Roemenië

Ga door naar: Moskees en Döner Kebab

Ga naar het overzicht van Europa

Wereldreis zonder vleugels