Lalibela: Kerken kijken en meer...

Datum: 10-13 December

Volgende stop is Lalibela. Hier bouwde de koning met dezelfde naam in de 13e eeuw met behulp van engelen 11 monolithische kerken. Velen spreken over het 8ste wereldwonder, maar dat wordt van vele dingen gezegd. Feit is wel dat Lalibela het religieuze centrum van Ethiopië is. Om daar te komen moeten we echter eerst door de Grote rift vallei.

Terug in het ritme

Na een paar rustige dagen op de mooie camping aan het Tana meer is het voor menigeen weer wennen om vroeg op te staan en te vertrekken. Toch kunnen we rond half negen op pad. We verlaten de stad en het meer, steken de blue nile voor de laatste keer over en zetten koers naar Lalibela. Het eerste stuk is nog behoorlijk groen, en we zien nog vele mooie vogels. Ibissen, ooievaars en wat dies meer zij. Maar dan moeten we omhoog, de bergen in.

In de bergen

De bevolking is hier een stuk armer, en bij onze lunchstop wordt een jongetje dat in zijn blote piemeltje loopt door ons aangekleed. Hij komt dan iedereen een zoentje geven uit dankbaarheid. Maar het is onmogelijk om iedereen te helpen, en dat terwijl het hier behoorlijk fris is. We klimmen namelijk naar een hoogte van zo'n 4000 meter, voordat we weer afdalen. Op de hoge pas hebben we naar beide kanten een magnifiek uitzicht over de grote rift vallei, die van Noord Ethiopië langs de oostkust van Afrika tot aan Zuid Afrika loopt.

Lalibela ligt op de bergrand aan de andere kant van de vallei. Terwijl we naar beneden rijden zien we het in de verte al liggen. Maar eerst maken we kamp in de vallei. We hebben hier een bewaker want het is niet het veiligste gebied, al merken wij niets van enige onveiligheid.

Lalibela

De resterende rit is niet meer zo lang en bovendien ligt er plots weer asfalt. We arriveren dus voor de lunch bij het hotel in Lalibela waar we de tenten opslaan. De rest van de dag doen we rustig aan. We gaan nog even de stad in, maar zijn de jongetjes die meelopen en steeds dezelfde vragen stellen snel zat. Dus maar weer terug, om later met een wat grotere groep een schooltje te bezoeken. Weer die jongetjes met hun vragen, maar nu kunnen we ons een beetje verschuilen. Op het schooltje gaat echter alle aandacht weer naar ons, waardoor de les bijna niet door zou gaan. Op ons aandringen beginnen ze toch, maar als we de klas uitgaan loopt de halve klas leeg. Toch wel aardig om dit gezien te hebben, met name dat de klassen gevolgd worden door leerlingen van 8 tot 40 jaar oud.

De volgende morgen gaan we dan naar de eerste serie kerken. We zijn in groepjes van 5 gesplitst en ieder groepje heeft een gids. We hebben geluk, want het is de dag van de heilige drie-eenheid en het is druk bij de kerken. We krijgen eerst uitleg over de legende van koning Lalibela. Toen zijn broer nog koning was vond die hem een bedreiging voor de troon, zodat hij hem vermoordde. Bij God aangekomen besloot gaf die hem de opdracht om 10 kerken uit de rotsen te houwen, in ruil waarvoor hij mocht terugkeren op aarde. Met de hulp van engelen volbracht hij de opdracht en werd hij koning. Na voltooiing van de 10 kerken verscheen de heilige sint Joris, die zijn eigen kerk eiste, dit werd de 11e, de mooiste en grootste kerk.

Uitgehouwen kerken

De kerken zijn uit massieve rotsen gehouwen. Allereerst werd de omtrek in de diepte uitgehouwen en vervolgens van buitenuit naar binnen het interieur. We lopen rondom de eerste kerk, en dus eigenlijk in een diepe gleuf, links steile rotswand, rechts de kerk, even hoog en in dezelfde kleur. Maar dan met pilaren en kleine ramen in diverse stijlen. Een pelgrim die de kerk zoent en een priester in een geel gewaad die verderop in een grotopening zit maken de sfeer.

Binnenin de kerk een paar verschillende ruimtes. Helaas zijn de schilderingen (frescoes) niet zo best bewaard gebleven, en dat wordt natuurlijk alleen maar erger, want ze zijn niet beschermd. Verder laat de priester de kruizen van de kerk zien, waar we dan een fotootje van kunnen maken. De verschillende historische steden in Ethiopië (Axum, Gondar, Lalibela) hebben hun eigen type kruis, maar in Lalibela zijn van al die stijlen een paar exemplaren te zien, in iedere kerk één of twee.

De tweede kerk is een kleintje en het enige interessante erin is een tabernakel. Dit is een soort kist waarin relikwieën bewaard worden. Naar verluid heeft deze de Ark van het Verbond, de overeenkomst van God met Mozes met ondermeer de 10 geboden, bevat. Naar die Ark is men nog steeds op zoek en volgens de deskundigen moet hij ergens in Ethiopië zijn. Overigens zien we aan de tabernakel niet veel.

Er is inmiddels een soortgelijke ceremonie aan de gang als die we bij het Tana meer hebben gezien. Ook hier wordt die niet in de kerk gehouden, maar buiten. Het decor is hier wat mooier, tussen de uitgehouwen kerken in. Jammer dat sommige kerken onder een afdak van golfplaten staan, maar dat is nodig om verder verval tegen te gaan.

Dan is er ook nog een kerk met daarin een zuil waarop de Goddelijke voorspelling voor de wereld zou staan. Hij is echter met doeken afgedekt, want voor gewone stervelingen is dat niet geschikt. Het enige wat de priester van iedere kerk eigenlijk laat zien is een gedecoreerd kruis. Na een paar kerken wordt dat wel wat eentonig. De laatste kerk in de oostelijke serie is dicht, dus dat kruis blijft ons bespaard. Wel gaan we nog even naar de mooiste kerk, die van St.Joris kijken. Als enige is deze van bovenaf zichtbaar als een mooi kruis. Helaas kunnen we ook hier niet in, maar de buitenkant met uitzicht erachter is mooi genoeg.

Schouders schudden

De rest van de kerken, de westelijke helft, laten we voor morgen. We zijn dus mooi vroeg klaar, en nemen met elkaar een drankje bij een lokaal tentje. Daar bespreken we wat we voor Johnny zullen kopen, want die is jarig. Uiteindelijk kopen Patrick en Han een mooie trui en een riem voor hem en kan het feest beginnen. Om 17.00 uur zitten we allemaal klaar, krijgt John zijn kadoos en verschijnt er een Ethiopische dansgroep. Terwijl wij aan de sangria zitten beginnen zij te zingen en te dansen, wat vooral neerkomt op hevig met de schouders schudden. Uiteraard mogen we nog even meedoen, maar dat valt niet mee.

Na het eten gaan we met groepje stappen. De kroegen hier zijn niet veel meer dan een hok met banken aan de zijkanten en een toonbank. In de eerste staan een muzikant en een danseres die meteen Jan op de dansvloer trekt. Eén voor één komen we aan de beurt en kunnen we het geleerde in de praktijk brengen. Jan, een brabander van in de 50 die zonder zijn vrouw op reis is, steelt de show. Als iemand tussen hem en de danseres in gaat dansen pakt hij hem op en zet hem buiten. Ook steekt hij nog even zijn hoofd in de koelkast en in de tweede kroeg gaat zijn shirt uit. In de derde kroeg komen we Johnny tegen, en een dame die er 's middags ook bij was. We worden hartelijk omhelsd en moeten weer dansen. Als we uiteindelijk naar bed gaan schudden onze schouders nog na.

Ziek

De volgende morgen is de tweede serie kerken aan de beurt. De buitenkanten zijn weer erg mooi en we moeten nog door een donkere gang die de weg naar de hel symboliseert. Maar Patrick voelt zich niet zo best dus dat is een beetje afzien. Binnenin de kerken is het steeds weer hetzelfde: een priester die een paar kruizen laat zien. Patrick kan dus wel buiten blijven en er even wat brokken uitgooien. We zijn weer snel klaar met de kerken zodat we de rest van de dag kunnen gebruiken voor relaxen cq. uitzieken.

In de avond gaan we met Gerard nog naar een tentje waar we honingwijn geserveerd krijgen. Vreemd goedje wat de meesten niet echt lekker vonden. Er is ook weer een muzikant, maar vanwege een plots sterfgeval vindt men het niet gepast om muziek te maken. Dus dooft de avond als een nachtkaars. De volgende morgen breken we het kamp op en nemen we afscheid van Lalibela. Het is een leuk stadje met vriendelijke mensen en mooie kerken, al zijn ze niet allemaal even interessant.

Ga terug naar: Aan het Tanameer

Ga door naar: Terug naar Addis

Ga naar het overzicht van Afrika

Wereldreis zonder vleugels