Addis Ababa

Datum: 2-5 December

In Ethiopië, het land regelmatig geplaagd door hongersnood, begint onze reis door Afrika. We landen in de hoofdstad Addis Ababa, en zijn nieuwsgierig over wat we hier zullen tegenkomen. Ook zien we uit naar het weerzien met Gerard, Sandra en John van Amfibie Treks, waarmee we een truckreis gaan ondernemen.

Toch weer een vlucht

Vanuit de lucht zien we de hoogvlakte van Ethiopië al liggen, abrupt afgebroken door diepe canyons en valleien. Het ziet er niet zo kaal uit als we verwachtten, geen land "where nothing ever grows" in ieder geval. Vanuit de lucht zien we veel groen tussen de bebouwing van de grote hoofdstad.

We hebben nog geen visum, dus na de landing zoeken we een loket waar we dat aan kunnen vragen. Dat is er niet, en dus maar naar de paspoortcontrole, waar ons paspoort wordt ingenomen en we naar een loket verderop worden gestuurd. Daar gaat de visumaanvraag op z'n Afrikaans; de paspoorten gaan van stapeltje naar stapeltje, door de handen van 4 verschillende mensen, en er komen verschillende stempeltjes in. Dan gaan ze door een raampje naar de cassière, die een uitgebreid bonnetje in drievoud schrijft.

Je moet betalen in Birr (Ethiopische Tjoekies) en die hebben we niet. Dus naar de bank, waar we geen traveller cheques kunnen wisselen omdat je daar een paspoort voor nodig hebt. Contant geld gaat wel, dus weer terug, wachten, en we krijgen één van de drie bonnetjes. Het paspoort krijgt nog een stempel en gaat met een ander bonnetje weer terug. Dan gaat hij weer door dezelfde handen en krijgen we het uiteindelijk terug. Totale wachttijd: anderhalf uur.

Herkenning

Zodra we uit de terminal lopen worden we aangesproken voor een taxi. We weren het eerst af, maar hij blijkt een lijst met vaste prijzen van alle hotels te hebben. Schappelijke prijzen, dus we gaan akkoord. Zodra we het vliegveld afrijden herkennen we Afrika: veel mensen op straat, maar ook geiten, af en toe koeien, en vaak beladen ezeltjes. Er is weinig hoogbouw, maar veel eenvoudige huisjes (krotten, zou je ook kunnen zeggen). Bij een stoplicht wordt er bij de auto's gebedeld, en we zien ook wat verminkte bedelaars langs de wegen zitten. Het is een lange rit, de truck staat bij een hotel een eind buiten het centrum.Door het vele groen doet het meer als een dorp aan dan de grote stad.

Als de taxi het terrein oprijdt zien we de truck direct staan. Sandra komt direct aanlopen en verwelkomt ons hartelijk, evenals Gerard even later. Ook de Kenyaan Johnny komt vanonder de truck vandaan om ons te groeten en er is een nieuwe kok, Werner. Ook het hondje Ajou is van de partij en wil meteen spelen. We krijgen taart en voelen ons direct thuis.

Goed bestede hulp

We gebruiken de middag om lekker uit te rusten en bij te kletsen met de crew van Amfibie Treks. 's Avonds krijgen we bezoek van de baas van een Ethiopische organisatie die een miljoen dollar van de verenigde naties heeft gekregen om AIDS voorlichting in het land te gaan geven. Hij heeft van de truck van Amfibie Treks gehoord en komt kijken hoe die eruit ziet om daarvan te leren. Hij is heel enthousiast over alle tips die hij krijgt en we mogen op zijn rekening drinken. En zo komt een deel van dat miljoen in ieder geval goed terecht.

's Nachts komt de rest van de groep aan terwijl wij op één oor liggen. Bij het ontbijt maken we kennis en het lijkt een leuke groep. We maken de eerste rit met de truck om in de stad inkopen te doen. En aan het eind van de middag zitten we aan voor een Ethiopische koffieceremonie. Koffie komt oorspronkelijk uit dit land en we zien hoe het eerst gebrand, dan gemalen wordt voordat het in de koffiepot verdwijnt. En dat allemaal op een bloemenbed en met wierook erbij. Als ze dat altijd zo doen hier dan hebben ze vast tijd over.

De Mercato

We hebben nog één vrije dag in Addis en die gebruiken we uiteraard om de grootste markt van Afrika te bezoeken: de Mercato. Met een taxi gaan we erheen en dan worden we met zijn vieren (Han en Marja en wij) losgelaten in de drukte. Sommige gedeelten zijn overdekt en vrij netjes, maar op andere stukken lopen we door smalle straatjes met de waar op de grond uitgestald en de dieren er tussendoor lopend. We hebben hier een doel want we moeten nog matjes hebben om in de tentjes op te slapen. Een man neemt ons mee naar het juiste gedeelte van de markt, maar onderwijl moeten we goed opletten want we voelen diverse handen bij onze broekzakken. Maar we raken niets kwijt en na wat stevige onderhandelingen hebben we onze matjes.

We besluiten dat het welletjes is en gaan met een taxi naar de Universiteit. Hier is ondermeer het Ethnologisch museum. Maar we gaan eerst gezellig op een bankje in de mooie tuin zitten, vogeltjes kijken. Het museum bevindt zich in een voormalig paleis van Haile Selassie, de laatste keizer van Ethiopië. Behalve zeer uitgebreide exposities van alle bevolkingsgroepen die dit land rijk is, zien we dus ook de voormalige slaap- en badkamer, wat kleding en medailles van deze man. Dit was eigenlijk het leukste, de rest was eigenlijk veel te uitgebreid voor het mooie.

Sabine is in de tuin achtergebleven en in gesprek geraakt met een paar studenten. De hele toestand in de wereld moet er aan geloven, maar ze zijn heel aardig en grappig. Leuk om even met wat locals te praten. Als we allemaal weer uit het museum gekomen zijn nemen we de plaatselijke bemo-variant terug naar het hotel. We huren hem helemaal af zodat het eigenlijk een gewone taxi is. Ze willen echter toch vooruit betaald worden, wat Han dus niet doet. Hevige verontwaardiging, maar het komt allemaal goed als we op onze bestemming komen.

Na een voor Patrick slechte avond en nacht (kotsen) gaan we de volgende dag dan echt op pad. Maar niet voordat de goedheiligman zelf ons een bezoekje brengt. Gerard en Johnny zorgen voor grote hilariteit als Sint en Piet. Ze delen kadootjes uit en strooien snoepgoed. Dat verwacht je dus niet in Afrika.

Ga terug naar: De overdaad van Rome

Ga door naar: Op weg naar de Blauwe Nijl

Ga naar het overzicht van Afrika

Wereldreis zonder vleugels