Weerzien met Bangkok

Datum: 6-18 Augustus 2002

Na ons rondje Maleisië-Indonesië gaan we weer omhoog over het schiereiland om weer uit te komen in Bangkok. Hier ontmoeten we 11 dagen later onze vrienden John en Mary. Maar het is vooral de plek waar we het vervolg van onze reis moeten uitzoeken.

Lekker treinen

Het is heerlijk om eindelijk weer eens per trein te kunnen reizen. Hoewel de airco wel op standje "Siberië" staat is het een stuk comfortabeler dan een bus. Je hebt flink de ruimte en kan nog eens heen en weer lopen. Ondertussen doen we een spelletje en lezen we een boek. Bij de grens van Thailand moeten we eruit voor een paar stempeltjes. Hier lezen we op een bord welke kenmerken je moet hebben om aangemerkt te worden als een "hippie", waarop je het land niet binnen mag. Maar wij voldoen niet aan dat beeld en mogen de reis dus vervolgen.

Na de verrassend lekkere maaltijd en een paar pilzen (goedkoop hier in Thailand) komt een mannetje met veel kabaal de zitplaatsen ombouwen tot slaapplaatsen. Omdat wij nog zo gezellig zitten te keuvelen slaat hij ons over en een uurtje later zijn we de enigen die nog niet omgebouwd zijn. De man is dan natuurlijk onvindbaar, maar gelukkig, even later kunnen wij ook plat.

De volgende morgen ontwaken we redelijk uitgerust. We laten de man onze bedden weer ombouwen en krijgen een kopje thee geserveerd, lekker hoor. We naderen Bangkok al en dat is een ander voordeel van de trein, slapend leg je grote afstanden af. Even later stappen we de trein uit, lopen door de stationshal en zien direct bus 53, die we moeten hebben. We springen erin en hup, op weg naar de backpackersbuurt. Daar aangekomen stappen we uit en na het bezoeken van nog wat guesthouses besluiten we in hetzelfde guesthouse te verblijven als de vorige keer.

Haat-liefde

Wandelend door de straten herkennen we veel, maar er zijn ook wat verschillen. Maar gelukkig is "onze" kroeg er nog steeds, en om een uur of 5 nemen we weer plaats op het terras. Hier merken we dat we een soort haat-liefde verhouding met Bangkok hebben. We bekritiseren veel, vooral het feit dat het hier boordevol westerlingen zit. Met Azië heeft het allemaal erg weinig te maken, maar het is leuk mensenkijken op ons terrasje en we hebben het flink naar ons zin. Bovendien zijn contacten hier snel gelegd en even later zitten we druk te praten met Maud en Joris, een Hollands stel. Even later schuiven ook de Engelse Abby en de Denen Per en Marianne aan. En het bleef nog lang onrustig.

De volgende dagen zijn we druk in de weer met het bellen en bezoeken van ambassades, reisorganisaties en wat dies meer zijn. De uitkomst van deze puzzeltocht hebben jullie kunnen lezen in de "Balans na 270 dagen".

Schietpartij

De avonden spenderen we steevast op ons terras. Als we daar op een gegeven moment met Maud en Joris zitten te kleppen breekt er achter ons een vechtpartij uit. Het blijkt dat een klant bepaalde diensten van een serveerster wilde, iets wat in sommige andere bars wel mogelijk is, maar in deze niet. Ze moest er niets van hebben en belde op een gegeven moment haar vriend, die bij de politie is. Als die arriveert is het al gauw knokken. Flinke rake klappen vallen er en ook de serveersters hakken er met stoelen op los. Als de klant dan vlucht grijpt de agent naar zijn pistool, richt, en schiet dan in de lucht. Dan vlucht ook hij, en wel in de andere richting dan de klant. We blijven verbaasd achter en moeten even gaan zitten van de schrik.

De andere avonden verlopen gelukkig wat rustiger. Vrouwen van wat bergstammen in traditionele kledij proberen wat sieraden te slijten. Bedelaars komen langs, en een olifant die je voor een bijdrage mag voeren. En wij kletsen met van alles en iedereen. Een Hollands stel dat hier per auto naar toegekomen is bijvoorbeeld (de auto gedeeltelijk per containerschip). En een Engelsman die zo gefacineerd is door onze reis dat hij allerlei alternatieven opzoekt om maar niet te hoeven vliegen. Maar ook Daniël komen we hier weer tegen.

Koninginnedag

Dan is het hier plots koninginnedag. We gaan eens kijken in het park voor het paleis en daar is van alles aan de hand. Dansvoorstellingen op grote podia, vliegerwedstrijden en nog wat kleinere dingen, die we vanwege de taalbarrière niet begrijpen. En er omheen een soort van vrijmarkt. Het lijkt wel Holland. Lopend over het terrein zien we ook mensen in lange rijen staan. Blijkbaar wordt er iets uitgedeeld, en inderdaad, in grote pannen wordt er voor de massa eten bereid. Ook wij krijgen van een vrouwtje een paar kippenpootjes, kon ze zelf niet meer op.

Omdat we er weinig van begrijpen en er voor ons dus niet al te veel te zien is besluiten we nog even het Nationale Museum mee te pikken. Weer vele beelden van vooral boedha's, een hal met gouden koetsen en nog veel meer moois. Toch is er weinig echt bijzonders bij, en de verzadiging is bij ons een beetje ingetreden. We vinden het dus niet zo erg dat het museum vanwege koninginnedag vroeg sluit.

Als we weer op het veld staan wordt de lucht grijs en het duurt niet lang of de eerste druppels vallen. Snel teruglopen dus, maar helaas, niet snel genoeg zodat we moeten schuilen onder het viaduct. Een echte tropische hoosbui die na een uurtje weer over is zodat we weer verder kunnen. 's Avonds gaan we weer terug naar het park, vooral voor het beloofde vuurwerk. We zien op de podia weer veel dans, toneel en muziek, maar helaas, geen vuurwerk.

Drijvende toeristen

Tijd voor een toeristisch uitstapje voor de broodnodige verandering. We besluiten een ochtendje naar de floating market te gaan en worden om 7 uur opgepikt. Een markt begint vroeg dus dat vinden we niet vreemd. Wel vreemd is dat het busje nog een uur in Bangkok rondrijdt en wacht voordat we op weg gaan. En dat we Bangkok uitrijden en dat de markt anderhalf uur rijden verderop is. Het heet dat de markt in Bangkok tegenwoordig te toeristisch is.

We maken een tussenstop bij een kokosnotensuiker makerij en daar zien we wat we al vreesden. Zeker 20 kleine en grote bussen staan er op het parkeerterrein en het zwermt er van de toeristen van de ergste soort. Er zijn natuurlijk vooral souvenirs te koop, we zijn blij als we weer verder gaan.

Als we eindelijk uitstappen weer veel toeristen. We worden in longtail boten gepropt die vervolgens in volle vaart door de kanalen scheuren. Tegenliggers nemen geen gas terug wat hoge golven en veel spetters oplevert. We zijn het al zat als we bij de markt aankomen. Daar mogen we eruit om een kijkje te nemen vanaf een brug en/of in een peddelbootje. Het blijkt dus ene grote toeristenmarkt. Niks geen locals die groente verkopen, alleen maar toeristen die in bootjes langs de souvenirwinkeltjes gevaren worden. We stappen wel in maar weigeren wat te kopen. We voelen ons aardig beetgenomen.

Op de terugweg stoppen we nog bij het nationale houtsnijcentrum, en dit is het hoogtepunt van de trip. Prachtige landschappen worden uit boomstammen vervaardigd. Ook zijn er schitterende tafels en stoelen te koop. Helaas is het allemaal ietwat duur, 8500 euro voor een tafel met 4 stoelen, en dan nog verschepen. Toch mooi om gezien te hebben.

In voorbereiding op de trip die we met John en Mary gaan maken nemen we een kijkje aan de andere kant van de rivier bij het treinstation. Een mooi gebouw markeert het eindpunt van wat ooit de spoorlijn naar Birma was. Nu rijden er alleen nog treinen naar Kanchanaburi en een stukje door over de "death railway". Hier willen we met John en Mary naartoe en daarom kijken we hoe laat de treinen gaan.

Royale boten

Nu we hier toch zijn lopen we even verder om de opslagplaats van de "royal barges" te bekijken. Het valt nog niet mee om die te vinden, maar uiteindeijk komen we door een stelsel van smalle steegjes bij de opslagplaats. De royal barges zijn de boten die gebruikt worden bij koninklijke parades over het water. Dit is een eeuwenoude Thaise traditie en we zien er een paar videootjes van. De schepen zijn vooral lang. Alleen de voorkanten zijn versierd met drakenkoppen, garuda's en dergelijke. Veel ruimte is er voor de peddelaars, die ritueel en ritmisch dienen te peddelen. Jammer dat we geen parade live kunnen zien, moet leuk zijn om mee te maken.

Doe het zelf

Donderdag doen we een do-it-yourself uitstapje. Per express-boot en skytrain gaan we naar de snakefarm in de stad. Deze hoort bij een medische kliniek die ondermeer antigif maakt voor slangenbeten. De slangen worden dus gehouden om gif te produceren, maar er zijn ook shows. Na een informatieve video over slangenbeten krijgen we zo'n show. Verschillende slangen worden uit hun kooien gehaald en opgehitst zodat ze dreighoudingen aannemen. Diverse malen vallen ze de bewakers ook aan, maar die zijn meestal behendig genoeg ze te ontwijken. Totdat het een keer toch raak is, maar helaas, dit was geen giftige. Aan het einde van de show mag iedereen nog met een slang om zijn nek op de foto. Dit levert leuke beelden op van hysterisch gillende meisjes en de slang die zich soms tussen de benen wringt om zich vast te grijpen.

Na de snakefarm stappen we weer op de skytrain naar het Jim Thompson huis. Jim Thompson was een Amerikaan die in Thailand kwam wonen. Hij verzamelde veel Thaise kunst en liet een huis van het platteland in Bangkok opnieuw opbouwen. Uiteindelijk is hij in Maleisië spoorloos verdwenen, wat de legendevorming uiteraard verstevigde. Het huis is best mooi, evenals de kunst dat erin is opgeslagen. Er worden wel wat veel entreekosten gevraagd, en het restaurant is helemaal schreeuwend duur, zodat we na de rondleiding snel weer weg zijn.

En dan breekt de dag aan dat de knoop moet worden doorgehakt. We hebben er al een week over nagedacht en gesproken en alles afgewogen. De beslissing zat er aan te komen maar het is pas zeker als er ook tickets verkregen kunnen worden. Dus de reisbureau's langs en dat is frustrerend. Van hot naar her en veel gebel en dan een man maar op zijn woord moeten geloven dat het allemaal goedkomt. Turkije, here we come!!

Bootgeweld

We hebben nu zo'n beetje alles in Bangkok wel gezien, behalve de shopping centres. Van Daniël hebben we een andere route daarheen gehoord en die proberen we dan maar. We lopen hiervoor naar een smal kanaal en en het duurt even voordat we de opstapplaats voor de boot hebben gevonden. We stappen in en dan barst het geweld los. Er zit weer een enorme moter in het ding en met een noodgang scheuren we over het kanaal. Met een touw kunnen de passagiers een plastic scherm omhoog trekken en dat is nodig ook. Vooral als er een tegenligger passeert zijn er hoge golven en de spetters vliegen ons om de oren. Wat een waanzin, maar we zijn wel snel in hartje Bangkok.

In de shopping centres is weer alles te koop wat we in het westen kennen. We kijken weer rond bij de electronica, in boekenwinkels en muziekshops. En, u raadt het al, geen schokkende prijsverschillen en we kopen niks. Na een paar uurtjes houden we het voor gezien en scheuren we met de kanaalboot weer terug.

Weerzien

De laatste dagen zitten we in grote afwachting op de komst van John en Mary. De laatste instructies hebben we per e-mail gegeven en we kijken op de klok of ze al vertrokken zullen zijn of waar ze zitten. Op zondag kunnen we dan eindelijk richting vliegveld. En dan maar wachten, met twee foutgespelde bordjes in onze handen.

En dan is het moment daar, dat je ze aan ziet komen. Met vlinders in de buik dringen we ons voor de wachtende Thaise mensen die zeker twee koppen kleiner zijn dan ons. Makkelijk om die aan de kant te zetten dus, zodat we John en Mary in onze armen kunnen sluiten. Echt heel gaaf om ze hier te ontmoeten! We pakken een taxi die ons naar de backpackers buurt brengt en brengen onze vrienden naar het guesthouse waar wij al een kamer voor hun geboekt hadden. Daar krijgen we onder het genot van een colaatje een hele tas met spulletjes, zoals brieven, kranten, tijdschriften, paprika chips, borrelnoten, tandpasta en drop. En wat natuurlijk nog veel leuker is, is dat je weer even helemaal bij kan kletsen.

We maken deze dag nog een kleine wandeling over de Kao san road om John en Mary wegwijs te maken. Verder vermaken we ons met eten en drinken op de terrasjes. Wanneer wij over een paar weken doorgaan naar Laos, keren John en Mary terug naar Bangkok, dus hoeven ze het nu niet echt te zien. Maandag vertrekken we dan ook snel naar Kanchanaburi, want 11 dagen Bangkok is voor ons meer dan zat.

Ga terug naar: Tja, Georgetown

Ga door naar: Turbo-toerisme rond Bangkok

Ga naar het overzicht van Thailand

Wereldreis zonder vleugels