Schattig Luang Prabang

Na het passeren van de grens bij Chang Khong kan men direct op een boot richting Luang Prabang. Deze kleine stad (16.000 inwoners) is het culturele centrum van Laos. Vele wats (tempels) tussen de koloniale en traditionele huisjes. We hebben ook nog het geluk dat er een bootrace festival is als wij er zijn. Dit, en de vriendelijkheid van ons gastgezin maakt ons verblijf hier onvergetelijk.

Ontbijte en pleite

We staan vroeg op om op tijd richting de grens met Laos te gaan. De mensen van ons guesthouse spreken geen woord over welkee grens dan ook en we kunnen ze niet duidelijk maken dat we ontbijt willen. Afrekenen dan maar en op zoek naar een ander tentje. Dat valt nog niet mee, men staat hier niet allemaal om 8 uur op blijkbaar. Maar even verderop worden we verwelkomd op het terras van een guesthouse aan de mekong rivier.

Het vrouwtje is erg vriendelijk en vertelt dat we niet al te veel haast hoeven maken om de boot naar Luang Prabang te halen. Even later verschijnen nog wat andere reizigers op het terras en hé, die kennen we. Het zijn Marieke en Sander die we in Sukhothai geadviseerd hadden om naar het Libra guesthouse in Chang Mai te gaan. Zij hebben de boot al geboekt bij een reisbureautje in Chang Khong en worden even later door een mannetje opgehaald. Handig, vinden we en als we hem vragen of we ook bij hem kunnen boeken is dat OK. Even later gaan we dus in een busje naar de grens, maar niet nadat we op advies van Sander nog wat bahts gepind hebben.

Kras reizen

Bij de grens zakt de moed ons ietwat in de schoenen. We dachten dat Laos nog niet zoveel bezocht werd, maar we komen in een flinke rij wachtenden terecht. Wat nog erger is, ze zijn van een Hollands koffersjouw toerbureau (Kras reizen als we het wel hebben) en de types zijn er ook naar. Ze moeten door hun begeleider flink geholpen worden bij de grensformaliteiten. Tot zover ons idee over avontuurlijk reizen in Laos.

Ook wij worden keurig begeleid van de paspoortcontrole via de ferryboot naar de controle aan de andere kant van de rivier. En door met een tuktuk naar een verzamelpunt, waar al veel reizigers zitten te wachten. Dan, als iedereen er blijkbaar is, worden we met dezelfde tuktuk naar de boot gebracht. Het is een omgebouwde vrachtboot met bankjes waar we redelijk relaxed in kunnen zitten. Prima, want de tocht duurt twee dagen. Wanneer we onze paspoorten weer terug krijgen kunnen we op weg.

Stop-over Pakbeng

Het reizen per slow boot over de Mekong is heerlijk. Lekker rustig genieten van een boekje en het uitzicht. Af en toe komt er echter een speedboot met donderend geraas langs. De mensen hierin zijn binnen een dag in Luang Prabang, maar moeten daarvoor wel 7 uur verkrampt met helm op en zwemvest aan in de herrie zitten. Dank je de koekoek, daar hebben wij geen trek in. In plaats daarvan leggen wij na 6 uur varen aan in Pakbeng, halverwege de route.

Pakbeng stelt weinig voor. Een modderweg van een paar honderd meter vanaf de rivier, halfvol met guesthouses voor de massa toeristen die hier dagelijks overnachten op weg naar Luang Prabang. In het door ons uitgekozen exemplaar zien we wat voor fabriek het is: iedereen wil een kamer, wat drinken, eten, nog meer drinken, en de volgende morgen een snel ontbijt en een baguet als lunchpakket mee. Wij proberen nog wat Laos sfeer op te snuiven door in het dorp te gaan wandelen en eten, maar beseffen dat dit dorp niet representatief is.

Hufter

De volgende morgen dus vroeg op en ontbijten. Het regent echter en dat levert wat vertraging op, waardoor we een kwartier te laat bij de rivier staan. We kunnen onze boot niet vinden en een gozer gebaart ons doodleuk dat-ie al weg is. Kan niet, denken we, er zaten nog meer mensen in ons guesthouse. De jongen wil ons wel op een andere boot helpen voor 300 baht. Ja daaag, we hebben al betaald. Gelukkig komen er nog anderen aan en zo vinden we alsnog onze, verdekt opgestelde boot. De klootzak die ons wilde 'helpen' blijkt ook nog bij onze boot te horen!!

Na weer een lekker dagje varen komen we vroeg aan in Luang Prabang. We kunnen dus op het gemakkie een guesthouse opzoeken, maar vanwege de hitte zoeken we niet al te ver. Als we een mooie, grote kamer vinden vinden we het wel best.

Lao T-shirts

Na het opfrissen hup de stad in. John en Mary hadden on subtiel duidelijk gemaakt dat sommige van onze T-shirts echt niet meer mee kunnen (wel goed voor de reiziger-look) dus shoppen maar. Lekker goedkoop hier in Laos, maar de keuze blijft wel beperkt tot Laos en Beerlao opdrukken. 2 T-shirts voor Patrick dus. Hierna hebben we vooral op terrasjes gezeten, gedeeltelijk noodgedwongen vanwege een paar buien. Ook weer een paar oude bekenden van de trekking in Chang Mai gezien, leuk om effe bij te babbelen.

De volgende dag gaan we de stad echt bezichtigen. Eerst de Phu Si berg op, in het midden van de stad. Mooie tempels op de heuvel maar vooral ook mooie uitzichten over de omgeving. Dan een wandeltochtje over het schiereiland tussen de Mekong en Nam Kan rivieren, het oude centrum. Heerlijk rustige wegen met mooie oude gebouwen, Laotiaans en Frans koloniaal, en natuurlijk de wats. De stijl hiervan is duidelijk anders dan in Bangkok, de daken lopen in een mooie boog erg ver door. En natuurijk weer de prachtige bewerkingen in goud. Maar het mooiste valt eigenlijk niet te beschrijven, het is de sfeer in het gemoedelijke, vriendelijke stadje.

Cultureel buffet

Op een terrasje langs de rivier krijgen we een briefje uitgereikt. Hierop staat een avond met traditionele dans aangekondigd en dat lijkt ons wel wat. Helaas zijn er naast ons maar 7 anderen (waaronder volgens Sabine 5 van een boys-band) komen opdagen, maar de avond is erg leuk. Onder het genot van een heerlijk buffet begint eerst oma te zingen met dans van 2 kleinkinderen. We denken even dat dat het is maar gelukkig komt er daarna een hele show met vele dansen, een kledingshow en uitleg over de verschillende volkeren in Laos. Eén dans komt overeen met een dans die we in Sarawak al gezien hadden, eens te meer een aanduiding van de migratie en gezamenlijke herkomst van de volkeren.

Nieuw gastgezin

Na twee nachten zijn we het onpersoonlijke sfeertje in ons guesthouse een beetje zat. Het is er hartstikke schoon en mooi en de mensen zijn best aardig, maar we missen sfeer. Dus verhuizen we naar Coldriver guesthouse, ons aangeraden door andere reizigers. En dit is compleet anders. Geen grote, superschone kamer met eigen douche en toilet, maar echt op bezoek bij een gezin, Papa en Mama met twee dochters Mimi (11) en Noenoe (8), een zus van Mama die op bezoek is met haar twee kleine kinderen Emmie en Emmon, en opa en oma. Iedereen is even aardig, we krijgen van alles toegestopt en moeten vooral veel met de koters spelen, vooral Emmie is een schatje.

Luang Prabang maakt zich op voor de jaarlijkse bootraces. Een dag tevoren is het daarom al braderie/fancy fair/kermis in de stad. Veel kraampjes met kleding, huishoudelijke artikelen en prullen, maar ook tentjes waar je kan ballen gooien, touwtje trekken, pijltjes gooien en dergelijke. Prijzen zijn overigens ook huishoudelijke artikelen. En, een heus reuzenrad(je) en zwaaimolen(tje). Erg gezellig.

De kermis is alleen in de morgen, dus gaan we 's middags maar eens met de fiets op pad. We bezoeken een mooie grote stupa buiten Luang Prabang, met prachtige uitzichten over de stad. Binnenin veel afbeeldingen over de leer van het budhisme, waarvan sommigen met toch wel heel bloederige taferelen. Daarna fietsen we nog even een buitenwijk in. Hier komt bijna geen toerist, de wegen zijn niet geplaveid, mensen gapen je aan, nijna geen verkeer, en vooral ook weer erg aardige mensen. We zien hier ook nog weer wat voorbereidingen voor de bootraces, ook aan deze kant van de rivier worden tribunes opgezet. We worden nog nieuwsgieriger naar de dag van morgen.

Monniken bedelronde

En die dag begint vroeg!! Het gezin heeft ons op het hart gedrukt om om half 6 te komen kijken bij de bedelronde van de monniken. Doen ze iedere dag, maar deze dag is het extra bijzonder. De vorige dag heeft het hele gezin de hele middag staan koken om genoeg voer te hebben. En de volgende dag mogen oma, Mama's zus en Mimi dit gaan uitdelen. Ze nemen plaats op een kleedje op de stoep, en wij erachter om toe te kijken. Even later verschijnen de monniken, die hun schaal ophouden waar iedereen dan wat indoet. Na een tijdje zit die zo vol dat ze ook weer wat teruggooien, of ze geven het aan de jongetjes die met eigen mandjes om hen heen zwermen. En een half uurtje later is alles weer afgelopen, zijn de monniken terug naar de tempels en is de straat weer leeg.

En wij weer terug naar bed. Snel nog wat uurtjes slaap meepikken, waarna we gezellig ontbijten met iedereen om ons heen ni afwachting van de bootraces. Ons guesthouse ligt langs de rivier, maar helaas niet op de route van de races. Wel komen zo'n beetje alle teams langs om een eerbetoon te brengen bij de brug. En zo kunnen we alvast een favoriet kiezen, voor ons natuurlijk het Oranje team.

Naar de races

Rond een uur of 12 gaan we met onze guesthouse genoten Stephanie en Tom (Amerika) en Anna en Russell (Australië) op pad. Het blijkt weer kermis te zijn, nu langs de vaarroute, en het is ongelooflijk druk. Niet met toeristen, maar vooral de locals, die van heinde en verre naar hier moeten zijn gekomen. We gooien nog wat balletjes en pijltjes en schuifelen met de massa mee, totdat we in de buurt van de finishlijn komen. Dan dalen we de stijle rivierrand af, om een plaatsje op de oever te bemachtigen. Het lukt helaas niet om een zitplaats te vinden, maar we hebben wel mooi zicht op de rivier, waar de races net beginnen.

De boten racen per twee over een afstand van ongeveer een kilometer naar de finish. Het zijn lange boten met een stuk of 30 zittende peddelaars erop. Voorop wordt het tempo geschreeuwd en achterop wordt gestuurd en staan er een paar te peddelen. Een prachtig gezicht, extra mooi door de fanatieke supporters op de kade. Van ieder team staat er ergens een groepje en die worden helemaal gek als hun team bezig is.

Na een aantal races houden we het even voor gezien. We gaan even wat eten in de stad. Onderweg komen we langs de startplaats, en zien ook hier hoe het in zijn werk gaat. Aan het eind van de middag keren we weer terug en wachten op een muurtje op het vervolg. Blijkbaar moeten er roei-offs worden gehouden, want we zien een beperkt aantal teams nog racen, zonder het oranje team, dat toch eerst alles won. Dan wordt er heel lang niet geraced, men is blijkbaar in afwachting van de finale. Als die eindelijk aanbreekt zitten we weer op de oever, en zien het publiek gek worden. Het is uiteindelijk inderdaad het oranje team dat wint, en ook wij juichen dus uitbundig. Dan verlaat iedereen vrijwel direct de oevers en keert huiswaarts, zo ook wij. Maar als de winnaars nog even langs komen varen geven we ze nog een luid applaus.

De avond van de races gebeurt er niet veel meer in de stad. De locals hebben 's middags al genoeg op dus is het rustig in het stadje. Wij drinken bij het guesthouse nog wat. Russell heeft wat Lao-lao (rijstwhiskey) in een plastic zak gekocht en Noenoe schenkt dat graag om de beurt voor ons in een klein borrelglaasje in. Sterk spul, mogen we wel zeggen....

Vallend Water

Onze laatste dag gaan we naar de watervallen van Kuang Si. Samen met Sander en Marieke en de franse Natalie huren we een tuktuk die ons over de mooie zandwegen door het prachtige landschap naar de watervallen scheurt. Helaas begint het dan net te regenen, zodat we eenmaal aangekomen nog een uurtje onder een shelter op het parkeerterrein moeten blijven zitten totdat het droog is.

Voordeel van zo'n regenbui is natuurlijk dat er dan veel water van de waterval naar beneden komt. Best een mooi gezicht dus. Nadeel is dat de paden naar boven erg glibberig worden. Mede daardoor kunnen we de zwemplekken op een hoger niveau niet echt vinden. Maar ja, het is toch geen weer om te zwemmen. Als we een paar bloedzuigers zien houden we het maar voor gezien.

Poessie

Op weg naar de waterval is er nog een stukje bos afgezet met hekken. Ook hier weer een tijger die van een stroper is afgepakt en hier wordt grootgebracht. we kunnen hem weer van dichtbij (achter tralies, dat wel) zien, en zien ook hoe een bewaker door de tralies met hem speelt. Het schijnt de bedoeling te zijn dat er een onderkomen voor hem komt op de Phu Si heuvel in Luang Prabang. Wel toepasselijk (spreek uit Poe-sie) maar het lijkt ons dat hij hier meer ruimte heeft.

Op de terugweg houdt onze tuktuk nog even halt bij een dorpje van de Hmong bergstam. We lopen langs de huisjes, waar men ons natuurlijk weer probeert spulletjes te verkopen. Ook onderzoeken ze het patroon van het armbandje dat Patrick bij een andere bergstam gekocht had, kunnen ze het namaken. Dat hier toch nog niet zo heel veel toeristen komen blijkt uit het feit dat de kinderen nog niet bedelen om snoep of wat anders. Als onze tuktuk niet wil starten moeten we duwen, waarbij de kinderen helpen en ons daarna massaal uitzwaaien, erg leuk.

's Avonds eten we met de familie mee. We krijgen fried rice en dat is best te nassen. Emmie is heel druk en hangt om onze nek heen, terwijl we met Mimi en Noenoe meezingen met de karaoke op de TV. De volgende morgen moeten we helaas afscheid nemen van dit gezinsleventje. Het is toch wel erg gaaf om hier, hoe kort ook, deel van uitgemaakt te hebben.

Ga terug naar: Lekker trekken in Noord-Thailand

Ga door naar: Vang Vieng relaxed?

Ga naar het overzicht van Laos

Wereldreis zonder vleugels