Gezondheid

Laten we er maar geen doekjes om winden: we worden een keer ziek in den vreemde. De vraag is alleen hoe ziek? Met diverse vaccinaties proberen we de ergste ziektes te voorkomen. Vanwege eerdere reizen zijn we al ingeent tegen DTP (difterie,tetanus,polio), Hepatitus A en Gele koorts. We zijn in maart 2001 reeds begonnen met Hepatitus B. Deze vaccinatie moeten we 3 keer krijgen om ons goed te laten beschermen. De laatste is in september gezet, begin november wordt gecontroleerd of we genoeg antistoffen hebben opgebouwd.

Verder zijn we begin september begonnen met een serie van drie prikken tegen rabies (ook wel bekend als hondsdolheid) en ook drie tegen japanse encefalitis. Deze prikken krijgen we in het Leids Universitair Medisch Centrum in plaats van op het GGD. Dit omdat daar meerdere reizigers tegelijkertijd geprikt kunnen worden, wat de kosten voor deze dure prikken drukt.

TBC is een geval apart. Er zijn twee verschillende manieren om hier mee om te gaan. Allereerst is inenting mogelijk, maar dit biedt geen volledige bescherming. Bovendien kun je na inenting niet meer getest worden of je de ziekte hebt. Dat testen, door het afnemen van de zogenaamde Mantoux-test, is de andere mogelijkheid. Indien deze test positief is, dan kun je binnen een aantal maanden TBC ontwikkelen en dien je dus een kuur te gaan volgen. Omdat het lang duurt voor je de ziekte ontwikkelt volstaat dus het regelmatig (om de 6 maanden) testen op TBC. Er is geen duidelijk advies wat te doen bij een langdurige reis, bovendien adviseren verschillende instanties (GGD, ziekenhuis, huisarts) anders. Omdat de ziekte momenteel weer behoorlijk schijnt te heersen in Azie, en omdat we niet weten hoe makkelijk het is om de test onderweg te doen, kiezen we uiteindelijk voor inenten. Hiervoor wordt eerst de test afgenomen, en bij negatief resultaat krijgen we een prik, die eventueel na zo'n 5 weken wat kan gaan zweren. De prik biedt slechts 50 % bescherming tegen de ziekte, maar wel 100% bescherming tegen enkele gevaarlijke ziekteverschijnselen, zoals hersenvliesontsteking.

Bij ons laatste consult bij het GGD in september nemen we het lijstje nog eens door. Alleen de prik tegen buiktyphus ontbreekt nog, en die wordt gezet: 3 jaar bescherming. Al met al is ons vaccinatieboekje aardig vol!

We moeten ons natuurlijk ook gaan beschermen tegen Malaria. Omdat we zolang in risicogebied zullen bivakkeren betekent dit dus heel wat pillen die we hiervoor mee zouden moeten nemen, zeker vanwege de lange voor- en naslikperiodes voor Lariam. Het lichtere Paludrine in combinatie met Nivaquine dient ook lang geslikt te worden, maar dan wel iedere dag. Uitkomst biedt het nieuwe Malarone, dat slechts kort voor- en nageslikt hoeft te worden, maar slechts voor maximaal een verblijf van een maand geadviseerd wordt.

Bij nadere bestudering van de Malariakaart blijkt dat we helemaal niet zo lang achter elkaar in Malariagebied hoeven te zitten. Zuid-china is alleen in de zomer risicogebied en langs de kust van Vietnam en in Thailand heerst geen malaria, evenmin als in grote delen van Indonesie. In samenspraak met het GGD besluiten we dus om voor Malarone te gaan, en dit pas terplekke aan te schaffen, wat goed mogelijk schijnt te zijn.

Er zijn nog twee ziektes waar geen bescherming voor is, en dat zijn Dengue (ook wel knokkelkoorts) en Bilharzia. Hierover hebben we wat informatie aangevraagd bij de G.G.D., om toch een beetje op de hoogte te zijn van het ziektebeeld en hoe we het kunnen voorkomen.

Voor kleine ongelukjes nemen we een kleine reisapotheek mee bestaande uit:

• pijnstillers (bijv. paracetamol of aspirine)
• O.R.S (voor het aanvullen van zout en vochtgehalte tijdens diarree)
• Anti-diarree middel
• EHBO-doosje
• ontsmettingsmiddel
• steriel injectiemateriaal met artsenverklaring
• antibiotica
• middel tegen reisziekte
• zonnebrandcreme
• muggenrepellant.

Tja, en verder wordt het uitkijken geblazen. In Egypte zijn we allebei (maar vooral Patrick) behoorlijk ziek geweest en dat was wel een goede boodschap voor ons: op reis dus nog voorzichtiger aan doen. Thuis doen we nu juist wat minder voorzichtig, want we hebben de indruk dat we in het westen te weinig weerstand opbouwen door teveel bescherming. Maar hier kunnen we uiteraard niet te ver in gaan.

Wereldreis zonder vleugels