De laatste week

Afscheid
'Parting is such sweet sorrow' heeft ene William Shakespeare al eens gezegd, en dat blijkt maar al te waar, zeker als de periode van afscheid nemen zo lang is als bij ons.

Al bij het 50-jarig huwelijkfeest van Pa en Ma Kuipers wordt ons door vele familieleden, die we niet zo vaak zien, een goede reis gewenst. Op dat moment zijn we zelf echter nog niet met afscheid nemen bezig, maar toch krijgen we dan al het gevoel dat ons vertrek nadert.

Op ons werk hebben we dan nog een kleine maand te gaan en we houden ons daar vooral bezig met het overdragen van onze taken aan anderen. Eind oktober komt daar het afscheid nemen.

Bij Energis, de klant van Seneca waar Patrick drie jaar heeft gewerkt, wordt het vertrek bescheiden gevierd: Patrick deelt gebak en krijgt nog een kleine speech te horen. Het leegruimen van het bureau gaat gepaard met een hoop handen schudden, maar ook nog een discussie over lopende zaken, een teken dat de werkzaamheden bij Energis gewoon doorgaan.

Voor Sabine verloopt de laatste werkdag geheel anders dan normaal. Als dank voor haar inzet mag ze van haar chef de laatste dag invullen zoals ze zelf wil. Al zou ze naar de dierentuin willen, dan zouden ze dat regelen. Sabine kiest er echter voor om gewoon aan het werk te gaan en alleen onder de middag met haar chef te gaan lunchen.

Daarna staat is er voor haar, en een andere vertrekkende collega, een receptie, waar iedereen handen komt schudden, een komt biertje drinken en waar ze een hoop kado's krijgt.
Op 1 november, de eerste dag van Patrick's onbetaald verlof, heeft hij nog een eindejaarsgesprek bij Seneca. Dat verloopt (uiteraard) heel positief en iedereen dringt erop aan om de volgende dag nog even op de 2 maandelijkse borrel te komen. Hoewel we geen auto meer hebben (ingeleverd) doen we dat toch maar. Patrick moet nog even in het kort de website aan iedereen presenteren. Verder ook hier weer handen schudden.

In het weekend speelt Patrick zijn(voorlopig) laatste wedstrijd voor DOSR. Van de jongens krijgt hij een shirt met de kampioensfoto van vorig jaar. En in de kantine bleef het nog lang onrustig. Maar dat is niets nieuws en het vertrek duurt nog twee weken dus het gevoel van weggaan is er nog steeds niet echt.

Een week later is er dan ons afscheidsfeest. Eerst een fantastisch optreden van Sabine en haar band Fluxury en dan feesten. Het is erg gezellig en de opkomst is groot, zo'n 100 man. Na middernacht vertrekken de eersten en vanaf dat moment is het weer flink handen schudden en zoenen geblazen.

De volgende dag het uitje van de famiie Kuipers, ook hier weer handen schudden en zoenen. Een beetje vreemd gevoel krijgen we nu toch wel, maar het duurt nog steeds een week voordat we weggaan.

Onze laatste week thuis staat, naast de voorbereidingen, in het teken van het 40-jarig huwelijkfeest van Pa en Ma van der Meer. Een mooi feest waar iedereen weer vraagt naar onze reis en website. Zelfs Pastoor Broeders noemt ons, tijdens de viering in de kerk en heeft een kaart voor ons, erg leuk.
Verder weer veel handen schudden op het einde van het feest.

Op vrijdag komt Linda al afscheid nemen, zij gaat een weekendje uit met haar familie en we zullen haar dus niet meer zien voor ons vertrek. Als we terug komen heeft ze er als het goed is weer een kleine bij, evenals Inge, Trudy, Gea, Marlies en Suzy (twee zelfs)  het lijkt wel of ze het erom gedaan hebben. Zet hem op meiden, en stuur een fotootje van het nieuwe kroost zodat we bij thuiskomst weten wie wie is!

Het laatste weekend gaat dan in en nu komen de traantjes toch een beetje los als we familie en vrienden voor de laatste keer zien voor onze reis.
Zaterdagavond gaan we nog 1 keer stappen met Lex en Ingrid, die net terug zijn van vakantie en ons feestje dus gemist hebben. Bob, Marcel, Fred en later Ed Slak zijn ook van de partij. Het wordt erg laat maar dat heb je wanneer je langs zowel 't Veen, splotsz als de shoarmatent moet.

Zondag is een vreemde dag. Nog even langs DOSR waar iedereen dacht dat we al vertrokken waren, en dan thuis de laatste dingen inpakken. Ondertussen komen er nog verschillende mensen langs die gedag willen zeggen en gaan we nog even eten bij Lex en Ingrid. De laatste gasten gaan toch al vroeg naar huis zodat we nog even rustig TV kunnen kijken alvorens ons laatste nachtje thuis slapen ingaat.

Maandagochternd vroeg gaat de wekker. Even rustig in bad en dan aankleden want het uitzwaaicomité staat om 7 uur voor de deur. Onze beider ouders en Petra brengen ons naar Schiphol, waarvandaan de trein naar Berlijn vertrekt. Op Schiphol rollen de waterlanders op de vloer en zwaaien we uit tot de trein in de tunnel zit.

Eenmaal in de trein krijgen we een vreemd gevoel over ons. Onze arme moedertjes zo achter laten op het perron terwijl we weten dat ze het er moeilijk mee hebben. We voelen ons een soort schuldig dat we ze dit aandoen. Maar zoals zwager Frank zo lekker kan relativeren, volgens hem ziet de familie ons toch alleen maar met Kerst en Pasen, en twee dagen zonder ons is best uit te houden. Bovendien merkte Inge al op dat ze in de komende tijd via e-mail meer van ons horen dan wanneer we om de hoek wonen. Dus als het thuisfront nu maar zorgt dat de mailtjes uitgeprint ook bij onze ouders terecht komen (die zijn nog digibeet), dan komt het allemaal wel goed. En voor je het weet staan we weer op de stoep.

Wereldreis zonder vleugels